چشم زدی به نقش محوری و کاربرد آرایه ای استعاره د رزبان عرفان

محورهای موضوعی : ادبیات فارسی

جلیل نیک نژاد ¹ (دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی واحد اراک)

تاریخ دریافت : 1401/09/03 تاریخ پذیرش : 1401/10/27 تاریخ انتشار : 1401/10/01

کلید واژه: تصوف, تجربه, عرفان, زبان عرفان, استعاره,

چکیده مقاله :

عرفان مناسب ترین و کوتاه ترین راه ممکن برای وصول به حق است. پدیده ای نافذ، پرجذبه و مبهم که حالات وتغییراتی را سبب می شود که از نگاه دیگران سؤال برانگیز است . این تحولات آنچنان موثر و مداوم است که زبان و کلام عارف نیز از آن تاثیر می پذیرد و در وجوه مختلف از زبان عمومی دور می شود و البته این بیگانگی لذت بخش را بیش از همه مدیون به کارگیری استعاره است. استعاره از مهم ترین نقش محوری و عوامل ابهام سازی در متون عرفانی است؛ لفظی که در معنای اصلی خود به کار نرفته است و به طبع می تواند برداشت های چندگانه ای به ذهن پویای خواننده القا کند. اما به راستی نقش محوری استعاره در متون عرفانی چیست و عارفان چگونه از آن در کلام خود بهره گرفته اند؟ در مقاله ی حاضر سعی شده است که به نقش محوری و مرکزی و نیز جایگاه این آرایه و شیوه ی به کارگیری آن در زبان و متون عرفانی پرداخته شود

چکیده انگلیسی:

Irfan is the most suitable and shortest possible way to reach the truth. A penetrating, passionate and ambiguous phenomenon that causes states and changes that are questionable from the eyes of others. These developments are so effective and continuous that the language and words of the mystic are also affected by it and in many ways deviate from the common language, and of course, this pleasant alienation is mostly due to the use of metaphors. . Metaphor is one of the most important central roles and obscuring factors in mystical texts; A word that has not been used in its original meaning and can naturally induce multiple impressions to the reader's dynamic mind. But what is the central role of metaphor in mystical texts and how have mystics used it in their words? In the present article, an attempt has been made to discuss the pivotal and central role and the position of this array and its use in mystical language and texts.