بررسی اثر عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا و تری‌سدیم فسفات بر تشکیل بیوفیلم در باکتری سالمونلا تایفی‌موریوم جدا شده از طیور

الموضوعات :

مینا احمدپور ¹ (دانش آموخته دکتری حرفه‌ای دامپزشکی، گروه دامپزشکی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
محمد حسین موثق ² (گروه بهداشت مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد، شبستر، ایران)
سمیه حسین زاده ³ (دکتری تخصصی باکتری شناسی، گروه دامپزشکی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد، شبستر، ایران)

تاريخ الإرسال : 16 الإثنين , جمادى الأولى, 1443 تاريخ التأكيد : 12 الثلاثاء , شعبان, 1443 تاريخ الإصدار : 28 الخميس , جمادى الأولى, 1444

الکلمات المفتاحية: بیوفیلم, عصاره هیدروالکلی, مرزه سهندیکا, تری‌سدیم فسفات, سالمونلا تایفی‌موریوم,

ملخص المقالة :

سالمونلا تایفی‌موریوم از مهمترین دغدغه‌ها و نگرانی‌های بهداشت عمومی در سرتاسر جهان می‌باشد که قادر به تولید بیوفیلم در سطوح در تماس با مواد غذایی می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی فعالیت ضد باکتریایی و ضد بیوفیلمی عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا (SSHE) و تری‌سدیم فسفات (TSP) بر علیه سالمونلا تایفی‌موریوم جدا شده از طیور بود. میزان حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC)و حداقل غلظت کشندگی (MBC) با استفاده از روش براث میکرودایلوشن مشخص گردید. برای ارزیابی اثرات ضدبیوفیلمی، جدایه‌ها با غلظت‌های مهاری و تحت‌مهاری هر دو ماده تیمار شده و پس از 24 ساعت میزان تشکیل بیوفیلم بررسی شد. بر اساس نتایج به دست آمده میزان MIC برای عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا و TSP در جدایه‌های سالمونلا تایفی‌موریوم به ترتیب در محدوده ۱۰- ۲۵/۱ و ۸۰-۵ میلی‌گرم در میلی‌لیتر بود. میزان MBC عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا و TSP در جدایه‌های سالمونلا تایفی‌موریوم، به ترتیب در محدوده >۱۶۰ – ۴۰ و >۱۶۰ – ۸۰ میلی‌گرم بر میلی‌لیتر بود. نتایج آزمون آماری نشان داد که استفاده از عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا و TSP به طور معنی‌داری باعث کاهش تشکیل بیوفیلم در سالمونلا تایفی‌موریوم نسبت به گروه کنترل می‌شود (۰۵/۰p<). همچنین نتایج آماری نشان داد که عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا بیشتر از TSP میزان تشکیل بیوفیلم را کاهش می‌دهد (۰۵/۰p<). با توجه به این نتایج، عصاره هیدروالکلی مرزه سهندیکا می‌تواند جایگزین مناسبی برای مواد شیمیایی مثل TSP در صنعت موادغذایی در جهت کاهش میزان آلودگی باکتریایی باشد، با این‌حال کاربرد بالینی آن مستلزم انجام مطالعات بیشتر در جهت تعیین میزان ایمنی و سمیت آن می‌باشد.