رویکرد فقه اسلامی به «مُدِلینگ»
الموضوعات : نامه الهیاتمحمد ادیبی مهر گوکانی 1 , داود داداش نژاد 2 , سید اصغر موسوی 3
1 - دانشیار دانشگاه تهران- پردیس فارابی
2 - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی- واحد دامغان
3 - دانشجوی دکتری فقه و حقوق دانشگاه آزاد اسلامی- واحد دامغان
الکلمات المفتاحية: تبلیغات, اسلام, فقه, مد, مدلینگ, تبرج,
ملخص المقالة :
این پژوهش در پی یافتن پاسخی است برای این پرسش که رویکرد فقه اسلامی به هنر - صنعت مدلینگ چیست. حاصل تحقیق این است که مدلینگ در فرض تعریفی که از آن در عرف ارائه می‌شود، در مورد مردان و کودکان اغلب جایز می‌باشد اما در خصوص بانوان در قریب به اتفاق موارد، از مصداق‌های تبرّج و جاهلیت مدرن بوده و حرام است؛ زیرا تبرج همه گونه آرایه و زینتِ ظاهری و باطنی زنانه را در برمی‌گیرد؛ و در قالب‌های مختلف پوششی، رفتاری و گفتاری قابل نمایش است؛ و مدل جز با اظهار این زینت‌ها نمی‌تواند به تبلیغ کالا بپردازد؛ فقیهان نیز در تمام مواردی که زمینه‌ساز فتنه و فساد باشد، حکم به حرمت داده‌اند؛ اما با توجه به این که عنوان مدل را می‌توان از کودکی در تبلیغ لباس بچگانه تا تصویر سیاست‌مداری بر روی جلد یک مجله شامل دانست، پذیرفتنی است اگر شمول بیشتری برای مدلینگ قایل شویم؛ و از تعریفی که معمولاً از این واژه در عرف شناخته می‌شود پا فراتر گذاریم و هر نوع تبلیغی را که با شمایل انسان انجام می‌گیرد، در نظر بگیریم، با این فرض، فعالیت‌هایی که مفید و دارای منافع محللۀ بوده و در چارچوب شریعت اسلام باشد، مانعی نخواهد داشت؛ و می‌توان از این امکان حتی در تبلیغات دینی نیز استفاده نمود. شیوه پژوهش در این نوشتار کتابخانه‌ای و فیش‌برداری و روش حل مسئله تعریفی و تبیینی است؛ که از منابع معتبر فقهی و تفسیری بهره گرفته‌شده است.
e
_||_e
