ویژگی‌های روان‌سنجی نسخه فارسی آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون

الموضوعات :

اشرف‌سادات موسوی ¹ (دکتری روان‌شناسی)
پرویز آزاد فلاح ² (دانشیار دانشگاه تربیت‌مدرس)
محسن دهقانی ³ (دانشیار دانشگاه شهید بهشتی)
حجت‌الله فراهانی ⁴ (استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم پزشکی تهران)

تاريخ الإرسال : 06 الإثنين , رجب, 1438 تاريخ التأكيد : 06 الإثنين , رجب, 1438 تاريخ الإصدار : 22 الأربعاء , ربيع الأول, 1438

الکلمات المفتاحية: اعتبار, روایی, واژه‌های کلیدی: آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون, تحول من,

ملخص المقالة :

چکیده هدف این پژوهش سنجش شاخص‌های روان‌سنجی، شامل روایی و اعتبار و ساختار عاملی نسخة فارسی آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون، برای ارزیابی تحول‌ من بود. به روش نمونه‌برداری در دسترس از رشته‌های تحصیلی مختلف (فنی، علوم پایه و علوم انسانی) دانشگاه تهران 289 دانشجو (146 مرد، 143 زن) آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون (های و لووینگر، 1996) را تکمیل کردند و سطح تحول‌یافتگی من آن ها ارزیابی شد. برای بررسی روایی واگرا نیز مقیاس خودتخریب‌گری مزمن (کلی و دیگران، 1985) و زیر‌مقیاس گناه از پرسشنامه احساسات شخصی (هاردر و زالما، 1990) به کار رفت. یافته‌ها نشان داد که آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون همسانی درونی مناسب (118/0 تا 326/0) دارد. مقدار آلفا و اعتبار بازآزمایی دو هفته‌ای آن هم به‌ترتیب 781/0 و 876/0 به ‌دست آمد. همبستگی منفی و معنا‌دار آزمون با خودتخریب‌گری نشان دهنده روایی واگرای آزمون و توانایی تفکیک دو گروه با سطح تحول بالای من و پایین احساس گناه و خودتخریب‌گری نشان دهنده روایی تفکیکی آزمون بود. تحلیل عاملی اکتشافی ساختار تک‌بُعدی آزمون را نشان می داد. نسخة فارسی آزمون تکمیل جمله دانشگاه واشینگتون برای اندازه‌گیری سطح تحول‌یافتگی من روایی و اعتبار مناسب دارد.

المصادر:

ارسلان‌ده، م. (1392). تحول‌یافتگی ایگو و مکانیزم‌های دفاعی در افراد زودانگیخته. پایان‌نامه کارشناسی ارشد روان‌شناسی، دانشکدة علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس.

بشارت، م. ع.، اسدی، م. م. و تولائیان، ف. (1394). نقش واسطه‌ای استحکام من در رابطة بین سبک‌های دلبستگی و راهبردهای نظم‌دهی شناختی هیجان. روان‌شناسی تحولی: روان‌شناسان ایرانی، 12 (46)، 119-107.

تقی‌یاره، ف. (1382). بررسی ارتباط سطح تحول­یافتگی من، دلبستگی به خدا و جهت‌گیری مذهبی در دانشجویان. پایان‌نامه کارشناسی ارشد روان‌شناسی عمومی، دانشکدة علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شهیدبهشتی.

موسوی، ا. س.، آزادفلاح، پ.، فراهانی، ح. ‌ا. و دهقانی، م. (1394). روایی، اعتبار و ساختار عاملی مقیاس خودتخریب‌گری مزمن. روان‌پزشکی و روان‌شناسی بالینی ایران، 21 (2)، 126-123.

موسوی، ا. س. (1384). بررسی احساس گناه، تمایلات خودانتقادی و خودشناسی در بیماران اتوایمیون، غیراتوایمیون و افراد سالم. پایان‎نامه کارشناسی ارشد روان‌شناسی عمومی، دانشکدة روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران.

موسوی، ا. س.، قربانی، ن. و قاضی‎طباطبایی، م. (1393). مقایسة خودتخریب‌گری روان‌شناختی بر پایة خودشناسی، خودانتقادی و شرم و گناه در سه گروه افراد سالم، بیماران اتوایمیون و غیراتوایمیون. مجلة علوم رفتاری، 8 (1)،‌9-1.

هادی‌نژاد، ح. (1386). تحول‌یافتگی من و اختلال‌های شخصیت: مقایسة دو گروه زندانی و غیرزندانی. فصلنامه روان‌شناسی تحولی: روان‌شناسان ایرانی، 4 (14)، 187-177.

Bursik, K., & Martin, T. A. (2006). Ego development and adolescent academic achievement. Journal of Research on Adolescence, 16(1), 1-18.

Ezinga, M. A. (2008). Psychosocial development and the developmentof problem behaviour during adolescence. Doctoral Thesis, Department of Developmental and Educational Psychology, Faculty of Social and Behavioural Sciences, Leiden University.

Gow, M. K. (2005). Levels of ego development and reasoning about counseling in adults. A thesis submitted in partial fulfillment of the requirements for the degree master of arts. Dalhousie University.

Harder, D. H., & Zalma, A. (1990). Two promising shame and guilt scales: a construct validity comparison. Journal of Personality Assessment, 55(3‌, 4), 729-745.

Harder, D. W., Rockart, L., & Cutler, L. (1993). Additional validity evidence for the Harder personal feelings questionnaire-2 (PFQ2): A measure of shame and guilt proneness. Journal of Clinical Psychology, 49(3), 345-348.

Hartman, D., & Zimberoff, D. (2008). Higher stages of human development. Journal of Heart-Centered Therapies, 11(2), 3-95.

Hy, L. X., & Loevinger, J. (1996). Measuring ego development (2^nd ed.). Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum.

Kelley, K., Byrne, D., Przybyla, D., Eberly, C., Eberly, B., Greendlinger, V., Wan, C., & Goesky, J. (1985). Chronic self-destructiveness: Conceptualization, measurement, and initial validation of the construct. Motivation and Emotion, 19(2), 135-151.

Leonetti, S. M. (1989). Adults as students: Ego development and the influence of the academic environment. Doctor of Education in Educational Leadership (Ed.D.). Department of Educational Leadership and Policy, Portland State University.

Loevinger, J. (1976). Ego development: Conceptions and theories. San Francisco: Jossey-Bass.

Loevinger, J. (1979). Construct validity of the sentence completion test of ego development. Applied Psychological Measurement, 3(3), 281-311.

Lorr, M., & Manning, T. T. (1978). Measurement of ego development by sentence completion and personality test. Journal of Clinical Psychology, 34(2), 354-361.

Manners, J., & Durkin, K. (2001). A critical review of the validity of ego development theory and its
measurement. Journal of Personality Assessment, 77(3), 541-567.

Torbert. W. R. (2014). Brief Comparison of Five Developmental Measures: the GLP, the MAP, the LDP, the SOI, and the WUSCT. Primarily in terms of pragmatic and transformational validity and efficacy. Principal, Action Inquiry Associates, Boston College.

Torbert, W. R., & Livne-Tarandach, R. (2009). Reliability and validity tests of the Harthill leadership development profile in the context of developmental action inquiry theory, practice and method. Integral Review, 5(2), 133-151.

Vidanović, S., & Anđelković, V. (2006). Ego development and the anxiety of gifted adolescents. Philosophy, Sociology and Psychology, 5(1), 87-102.

Wilber, C., Rounsaville, B., & Sugarman, A. (1982). Ego development in opiate addicts: An appli-cation of Loevinger’s stage model. Journal of Nervous and Mental Disease, 170, 202-208.