نقش خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و محیط مدرسه در سلامت روانی و رفتارهای ضد اجتماعی نوجوانان

الموضوعات :

فرهاد محمدی مصیری ¹ , یعقوب شفیعی فرد ² , مژده داوری ³ , محمدعلی بشارت ⁴

1 - کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی
2 - دانشجوی دکترا روانشناسی سلامت
3 - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی
4 - استاد دانشگاه تهران

تاريخ الإرسال : 15 الثلاثاء , شعبان, 1436 تاريخ التأكيد : 15 الثلاثاء , شعبان, 1436 تاريخ الإصدار : 01 الخميس , شعبان, 1433

الکلمات المفتاحية: نوجوانان, خودمهارگری, رابطه والد-کودک, محیط مدرسه, رفتارهای ضد اجتماعی,

ملخص المقالة :

هدف این پژوهش، شناخت نقش متغیرهای خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و محیط مدرسه در پیش‎بینی رفتارهای ضداجتماعی و سلامت روانی نوجوانان بود. 241 دانش¬آموز (117پسر و 124دختر) به روش نمونه‎برداری چندمرحله ای از دبیرستان¬های شهرستان فارسان از توابع استان چهارمحال و بختیاری انتخاب شدند و مقیاس خودمهارگری (تانجنی و بامیستر،2004)، مقیاس والد‌ـ‌کودک (فاین، مورلند و شوبل،1983)، سیاهه محیط کلاس و مدرسه (آلفرد و دیگران، 2004)، مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی (لاویباند و لاویباند، 1995) و سیاهه رفتارهای ضد¬اجتماعی (محمدی¬مصیری و دیگران، 1389) را تکمیل کردند. برای تحلیل یافته های این پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دادند که بین خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و فضای مدرسه با رفتارهای ضداجتماعی و عدم‌سلامت روانی رابطه منفی معنادار وجود دارد. نتایج رگرسیون چندگانه نشان دادند که از طریق متغیرهای خودمهارگری، کیفیت رابطه مادر، جنس و فضای مدرسه می توان 33 درصد از واریانس سلامت روانی و از طریق متغیرهای کیفیت رابطه با مادر، خودمهارگری و کیفیت رابطه با پدر می توان 14 درصد از واریانس رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان را تبیین کرد. در مجموع، می‎توان نتیجه گرفت که متغیرهای فردی، خانوادگی و مدرسه نقش مهمی در افزایش سلامت روانی و کاهش رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان ایفا می کنند.