غربالگری سویه های بومی باکتری های حل کنندۀ پتاسیم و بررسی توانایی جدایه ها در آزادسازی پتاسیم قابل جذب

الموضوعات :

جعفر درج در ¹ (کارشناس ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد دامغان، دانشکده علوم پایه، گروه میکروب شناسی)
سجاد یزدان ستاد ² (کارشناس ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد دامغان، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان)
محمد حسین ارزانش ³ (استادیار، مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی، بخش خاک و آب، گرگان)
هاتف آجودانی فر ⁴ (استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد دامغان، دانشکده علوم پایه، گروه میکروب شناسی)

تاريخ الإرسال : 01 الجمعة , شعبان, 1435 تاريخ التأكيد : 22 الإثنين , شوال, 1435 تاريخ الإصدار : 07 الأربعاء , ذو الحجة, 1435

الکلمات المفتاحية: پتاسیم, باسیلوس, سودوموناس, محیط الکساندروف, پانی باسیلوس,

ملخص المقالة :

سابقه و هدف: در حدود 98 درصد پتاسیم موجود در خاک به شکل کانی های معدنی است که برای گیاهان قابل استفاده نمی باشد. باکتری های حل کنندۀ پتاسیم قادرند سیلیکات های معدنی حاوی پتاسیم را تجزیه کرده و پتاسیم قابل جذب برای گیاهان آزاد کنند. این مطالعه با هدف جداسازی باکتری های حل کننده پتاسیم از خاک ریزوسفری گیاهان و بررسی توانایی جدایه ها در محلول سازی سیلیکات ها جهت آزادسازی پتاسیم انجام شد. مواد و روش ها: باکتری های حل کنندۀ پتاسیم از نمونه های خاک ریزوسفری گیاهان مختلف جداسازی شدند. جدایه ها در محیط کشت الکساندروف کشت و بر اساس تشکیل هاله ناشی از حلالیت پتاسیم بررسی شدند. جدایه ها، با استفاده از روش های ماکروسکوپی، میکروسکوپی، بیوشیمیایی و مولکولی مورد شناسایی قرار گرفتند. به منظور تخمین کمی پتاسیم آزاد شده توسط جدایه ها در محیط مایع الکساندروف و در خاک از روش فلیم فوتومتری استفاده شد. یافته ها: از مجموع 30 جدایه با قابلیت آزادسازی پتاسیم، تعداد 5 جدایه توانایی بالایی در حلالیت پتاسیم داشتند. مطالعات بیوشیمیایی و مولکولی نشان داد که جدایه ها متعلق به سه جنس باسیلوس، پانی باسیلوس و سودوموناس بودند. بررسی های فلیم فوتومتری نشان داد که مقدار پتاسیم آزاد شده توسط جدایه ها بین 950 تا 1250 میلی گرم بر لیتر در محیط مایع و بین 525 تا 550میلی گرم بر کیلوگرم در خاک بود. نتیجه گیری: باکتری های حل کننده پتاسیم از ریزوسفر خاک هایی با توانایی بالای تثبیت پتاسیم جداسازی و شناسایی گردیدند. این جدایه ها توانایی قابل ملاحظه ای در حلالیت کانی ها و آزادسازی پتاسیم معدنی قابل جذب دارند و می توانند در تولید کودهای بیولوژیک به منظور افزایش میزان پتاسیم در دسترس خاک و بهبودی رشد و بازدهی گیاهان زراعی مورد استفاده قرار گیرند.