بررسی حقوقی داوری آنلاین در قراردادهای الکترونیکی
الموضوعات : تحقیقات حقوقی بین المللی
سمیه بنی یعقوب
1
(دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، واحد امارات، دانشگاه آزاد اسلامی، دبی، امارات متحده عربی.)
عباس کریمی
2
(استاد گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران (نویسنده مسئول))
مرتضی شهبازی نیا
3
(استاد گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران)
الکلمات المفتاحية: داوری آنلاین, اصل استقلال رویه‌ای, اصل تناقض(تضاد), موافقت‌نامه داوری, مقر داوری الکترونیک,
ملخص المقالة :
بخش مهمی از تجارت الکترونیکی، قراردادهای منعقده در این حوزه است، قراردادهایی که بین متعاقدینغایب (یعنی افرادی که به شکل فیزیکی همدیگر را ملاقات نمی‌کنند.) منعقد می‌گردد. بدیهی است همانگونه که بروز اختلاف در یک قرارداد سنتی امری بدیهی است و محتمل‌الوقوع، در قراردادهای الکترونیکی هم امکان بروز اختلاف امری غیر قابل اجتناب است. در اولین نگاه می‌توان گفت دعاوی ناشی از قراردادهای الکترونیکی را می‌توان به وسیله راهکارهای سنتی حل و فصل نمود و صرف الکترونیکی بودن آن مانع آزادی افراد در اقامه نزد دادگاه نمی‌باشد با وجود این در عمل ارتباطی غیر ملموس میان عملیات‌های تجرات الکترونیک و حل و فصل آنلاین اختلافات وجود دارد. حل و فصل اختلافات آنلاین به دلایل اقتصادی و جامعه شناختی روش و وسیله موجهی در این خصوص هستند. حل و فصل اختلاف به صورت آنلاین اجازه می‌دهد تا دعوا از راه دور حل شود بدون اینکه نیاز باشد تا نمایندگان قانونی طرفین دعوا حضور فیزیکی داشته باشند. داوری آنلاین یکی از این روش‌هاست که تشریفات دادرسی الکترونیک ناقص یا کاملی را پیشنهاد می‌کند و داور شخص ثالثی است که از طرفین دعوا عهده دار حل و فصل اختلافشان شده‌است که در پایان فرآیند دادرسی وی رأی را صادر می‌کند
