اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دختر دارای معلولیت جسمی حرکتی شهر تهران در سال 98-99 چکیده

الموضوعات :

صدیقه چاوشی ¹ , مهدی محمودی ² , روح الله کریمی خویگانی ³

1 - دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات
2 - دانشگاه پیام نور
3 - دانشگاه علوم انتظامی امین

تاريخ الإرسال : 04 السبت , رجب, 1443 تاريخ التأكيد : 16 الأحد , رمضان, 1443 تاريخ الإصدار : 18 الجمعة , جمادى الثانية, 1443

الکلمات المفتاحية: سازگاری اجتماعی, احساس تنهایی, معلولیت جسمی-حرکتی, کلمات کلیدی: معنادرمانی گروهی,

ملخص المقالة :

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دختر دارای معلولیت جسمی حرکتی شهر تهران در سال 98-99 بود. روش مطالعه حاضر شبه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود، جامعه آماری مطالعه حاضر را کلیه دانشجویان دختر دارای معولیت جسمی-حرکتی شهر تهران در سال 99-98 تشکیل می دهند که تعداد 40 نفر از آنها با استفاده از نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و در گروه های 20 نفری آزمایش و کنترل گماشته شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های سازگاری اجتماعی (سین ها و همکاران، 1993) و احساس تنهایی (راسل و همکاران، 1980) پاسخ دادند. یافته های حاصل از آزمون کواریانس نشان داد که معنادرمانی گروهی بر افزایش نمرات سازگاری اجتماعی و کاهش نمرات احساس تنهایی موثر بود و مقادیر f در سطح (P<0.01) معنی دار بودند، نتایج در حالت کلی نشان داد که استفاده از معنادرمانی می تواند بر افزایش سازگاری اجتماعی و احساس تنهایی دانشجویان دارای معلولیت جسمی و حرکتی موثر باشد.