بررسی اثر ترکیبی اندواستاتین‎ ‎همراه با سلول های بنیادی آندومتر‎ ‎بیان کننده ژن ضد رگزایی ‏TSP-1‎‏ بر فاکتورهای القاء کننده رگزایی در درمان سرطان پروستات موش صحرایی

الموضوعات : فصلنامه زیست شناسی جانوری

حسین عطار شاکری ¹ , اسماعیل فتاحی ² , محمدرضا نوروزی ³ , سیدعلی مومنی ⁴ , عباس پیریایی ⁵

1 - گروه زیست‌شناسی، واحد آیت ا...آملی، دانشگاه آزاد اسلامی، آمل، ایران
2 - گروه زیست‌شناسی، واحد آیت ا...آملی، دانشگاه آزاد اسلامی، آمل، ایران
3 - مرکز تحقیقات اورو انکولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
4 - مرکز تحقیقات اورو انکولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
5 - گروه زیست شناسی و علوم تشریح، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

تاريخ الإرسال : 25 الأربعاء , ربيع الأول, 1442 تاريخ التأكيد : 10 الأربعاء , ربيع الثاني, 1442 تاريخ الإصدار : 07 الجمعة , رجب, 1442

الکلمات المفتاحية: موش صحرایی, سرطان پروستات, اندوستاتین, سلولهای بنیادی آندومتر, ضد رگ زایی,

ملخص المقالة :

سرطان پروستات دومین علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در مردان است. محرومیت از آندروژن باعث ایجاد استرس اکسیداتیو در سرطان پروستات می شود. این امر منجر به فعال سازی مجدد سیگنالینگ گیرنده آندروژن ( AR ) می شود. بنابراین، درمان با آنتی اکسیدان ها به عنوان یک روش کمکی در درمان این سرطان مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش، برای اولین بار، نشان دادیم که اندوستاتین همراه با سلولهای بنیادی آندومتر بیان کننده ژن ضد رگ زایی TSP-1‎ باعث بهبود فنوتیپ و ژنوتیپ آندروژن در سلولهای سرطانی پروستات موش صحرایی می شود. چهل موش صحرایی نر با وزن تقریبی 95-100 گرم از انیستیتو پاستور تهران خریداری شدند. حیوانات با تزریق رده ی سلولی LNCaP به مدت 12 هفته به سرطان پروستات مبتلا شدند. حیوانات مبتلا به سرطان پروستات بلافاصله به مدت 28 روز اندوستاتین دریافت کردند. سپس حیوانات مبتلا به سرطان پروستات، سلولهای بنیادی حاوی ژن ضد رگ زایی Tsp-1‎ را دریافت کردند. در مرحله ی بعد آزمایش ها و معاینات بافت شناسی انجام شد و سطح سرمی IL8‎ و VEGF اندازه گیری شد. در گروه دریافت کننده سلولها و داروها، مقدار و ارتفاع چین خوردگی دیواره آسینوس در مقایسه با گروه بیمار کاهش یافته بود. هم چنین شکل وزیکول ها مشخص و پوشش اپیتلیال منسجم و منظم بود. سطح سرمی IL8‎ و VEGF به طور قابل توجهی در گروه ترکیبی نسبت به گروه سرطان پروستات کاهش یافت 0.01 P≤‎ .