اثر کاربرد بیوگوگرد و محلول پاشی روی بر خصوصیات رشد و تولید عملکرد گندم رقم بهاران
جواد حسن پور
1
(
مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان تهران
)
لاله دهقان
2
(
مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان تهران
)
الکلمات المفتاحية: روی, گندم, محلول پاشی, گلوتن, بیوگوگرد,
ملخص المقالة :
به منظور بررسی اثر محلول پاشی روی و کود گوگرد بر گندم این آزمایش در سال زراعی 95-1394 در مرکز تحقیقات کشاورزی استان تهران انجام شد. قالب آماری طرح به صورت فاکتوریل در پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار بود. عوامل طرح شامل سه سطح بیوگوگرد و سه سطح محلول پاشی روی بود. نتایج نشان داد که اثر بیوگوگرد بر گلوتن، پروتئین و روی دانه معنی دار بود. محلول پاشی عنصر روی نیز بر صفات وزن هزار دانه، تعداد پنجه بارور، عملکرد دانه، عملکرد زیستی و شاخص سطح برگ اثر معنی دار داشت. بیشترین عملکرد دانه از تیمار مصرف 500 کیلوگرم گوگرد به همراه محلول پاشی روی با غلظت 1% و به میزان 6789 کیلو گرم در هکتار بدست آمد. کاربرد توام بیوگوگرد و روی سبب افزایش 36 درصدی عملکرد دانه گردید. بیشترین وزن هزار دانه از مصرف 500 کیلوگرم در هکتار گوگرد و محلول پاشی روی با غلظت 1% و به میزان 6/49 گرم بدست آمد. حداکثر گلوتن دانه از مصرف 500 کیلوگرم در هکتار کود بیوگوگرد و محلول پاشی روی با غلظت 1% حاصل شد. مصرف روی سبب افزایش درصد پروتئین به میزان 3/10 و 7/17 درصد به ترتیب برای دو غلظت 5/0% و 1% محلول پاشی گردید. بیشترین درصد پروتئین در تیمار مصرف 500 کیلوگرم در هکتار بیوگوگرد حاصل شد. بیشترین مقدار روی دانه از تیمار مصرف گوگرد به میزان 500 کیلوگرم در هکتار به همراه محلول پاشی روی با غلظت 1 درصد و به میزان 30/63 میلی گرم بر کیلوگرم ثبت شد.
