نقد و تحلیل مفهوم «سکوت عارفانه» از دیدگاه عطار
الموضوعات :
شهین قاسمی
1
,
مهدی ماحوزی
2
1 - دانش‌جوی دکتری زبان و ادبیات فارسی ـ واحد رودهن، عضو هیأت علمی واحد اهواز، ایران
2 - دانش‌یار دانش‌گاه آزاد اسلامی ـ واحد رودهن، ایران
تاريخ الإرسال : 17 الخميس , ربيع الأول, 1433
تاريخ التأكيد : 05 الإثنين , شعبان, 1433
تاريخ الإصدار : 04 الأربعاء , شوال, 1433
الکلمات المفتاحية:
تحلیل,
خاموشی,
عرفان اسلامی,
عطار,
مولانا,
ملخص المقالة :
غایت عرفان، یکی شدن با هستی مطلق و درک حضور است؛ اهل تحقیق برای چشیدن طعم این حضور معنوی، ریاضت‌هایی برشمرده‌اند که خاموشی از جمله آن‌هاست و نه تنها در مبادی سلوک، که بیش‌تر در آن جنبه تربیتی مراد است، که در وصال نیز سالک خود را ملزم به سکوتی می‌کند که حاصل اندیشه تیزنگر صوفیانه در تجربه‌های عرفانی است؛ این التزام گاهی در ارتباط با محبوب ازلی معنا می‌یابد، هم‌چون خموشی حاصل از حیرت در مقام مشاهده جمال و جلال الاهی و گاهی در پیوند با خلق؛ مانند نهفتن اسرار تبیین می‌شود. عطار نیشابوری که با مداقه در مبانی سلوک این منازل را بروشنی توصیف نموده، در سروده‌های خویش بارها به جای‌گاه و خاست‌گاه این سلوک معنوی پرداخته است. با توجه به انس مولانا با آثار عطار و پیش‌گامی او و نیز پیوند و تجلی اندیشه‌های ناب عرفانی در سروده‌های این دو عارف دیده‌ور، تحلیل اصل خاموشی از دیدگاه عطار، در بازشناسی تلقی مولانا از این مفهوم ضرر می‌نماید؛ پژوهش حاضر می‌کوشد با بررسی و تحلیل دلایل و جای‌گاه خاموشی نزد عطار، نگرشی نسبی از این مقوله ارج‌مند در منظومه فکری صوفیان بدست دهد.
المصادر:
قرآن کریم:
استیس، والترترنس، 1376، فلسفه و عرفان، ترجمه بهاءالدین خرم‌شاهی، تهران، سروش.
ابن ابی الدنیا، عبدالله بن محمد، 1410، الصمت و آداب اللسان، تحقیق ابواسحاق الجوینی، دارالکتب العربی، بیروت.
رضی، هاشم، حکمت خسروانی، چاپ اول، 1379، تهران، انتشارات بهجت.
دیباجی، ابراهیم، 1364، ابن سینا به روایت اشکوری و اردکانی، تهران، انتشارات خوارزمی.
سعدی، مصلح‌الدین، 1368، گلستان، تصحیح غلام‌حسین یوسفی، تهران، انتشارات خوارزمی.
سنایی غزنوی، مجدودبن آدم، 1385، دیوان سنایی، تصحیح محمدتقی مدرس رضوی، چاپ ششم، تهران، کتاب‌خانه سنایی.
شمس تبریزی، ملک داد، 1369، مقالات شمس تصحیح محمد علی موحد، تهران خوارزمی.
عطار، فریدالدین محمد، 1362، دیوان عطار، تصحیح تقی تفضلی، تهران، علمی و فرهنگی.
عطار، فریدالدین محمد، 1390، منطق‌الطیر، تصحیح محمود عابدی و تقی پورنامداریان، تهران، انتشارات سمت.
عطار، فریدالدین محمد، 1375، مختارنامه، تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، سخن.
عطار، فریدالدین محمد، 1386، اسرارنامه، تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، سخن.
عطار، فریدالدین محمد، 1364، الهی‌نامه، تصحیح فواد روحانی، تهران، انتشارات زوار.
عطار، فریدالدین محمد، 2536 ش، مصیبت‌نامه، تصحیح نورانی وصال، تهران، انتشارات زوار.
عطار، فریدالدین محمد، 1387، تذکره الاولیاء، تصحیح محمد استعلامی، تهران، انتشارات زوار.
غزالی، ابوحامد محمد، احیاء علوم‌الدین، 1352، ترجمه مؤیدالدین محمد خوارزمی، تصحیح حسین خدیو جم، تهران، انتشارات بنیاد فرهنگ ایران.
غزالی، ابوحامد محمد، کیمیایی سعادت، 1380، تصحیح حسین خدیو جوم، چاپ نهم، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
قشیری، ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن، 1381، رساله قشیریه، ترجمه ابوعلی حسن بن احمد عثمانی، تصحیح بدیع الزمان فروزان‌فر، چاپ هفتم، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
محمدی ری شهری، محمد، 1370، میزان الحکمه، قم، دارالحدیث.
ملکیان، مصطفی، 1389، حدیث آرزومندی، تهران، نشر نگاه معاصر.
مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، 1373، تصحیح رینولد نیکلسون، چاپ دوم، تهران، نشر محمد.
مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، 1360، فیه ما فیه، تصحیح بدیع‌الزمان فروزان‌فر، چاپ چهارم، تهران، انتشارات امیرکبیر.
مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، 1355، کلیات شمس، تصحیح بدیع‌الزمان فروزان‌فر، چاپ سوم، تهران، انتشارات امیرکبیر.
مولوی، جلال‌الدین محمد، مثنوی معنوی، 1371، مکتوبات، تصحیح توفیق سبحانی، تهران، مرکز نشر دانش‌گاهی.
نجم‌الدین رازی، ابوبکر عبدالله بن محمد، مرصاد العباد، 1389، تصحیح محمد امین ریاحی، چاپ چهارم، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
هجویری، ابوالحسن علی‌بن عثمان، 1389، کشف‌المحجوب، تصحیح محمود عابدی، چاپ پنجم، تهران، انتشارات سروش.
