تحلیل فضایی شاخص های زیست پذیری در بافت فرسوده و جدید شهر یزد با استفاده از روش نمونه گیری فضایی
سید عباس رجائی
1
(
هیئت علمی
)
احمد پوراحمد
2
(
ستاد گروه جغرافیا انسانی دانشگاه تهران
)
محمدرضا زرافشان
3
(
دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری گرایش نوسازی و بهسازی دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران
)
اسلام قاضی
4
(
کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
)
الکلمات المفتاحية: بافت فرسوده, شهر یزد, زیست پذیری, بافت تاریخی, بافت جدید,
ملخص المقالة :
امروزه شهرها با چالش های بسیاری در زمینه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی مواجه شده اند در عین حال افزایش جمعیت به همراه نسبت روزافزون شهر نشینی پیامدهای زیان باری برای شهرها به ارمغان آورده است. تدوام این گونه شهرنشینی با مشکلات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی، بحران آفرین و هشداری بر ناپایداری شهرها می باشد. شهرها در روند توسعه خود بافت های جدید را در اطراف بافت های قدیمی می تنند. برخی نیازهای امروزه در کالبدهای تاریخی و فروسوده برآورده نمی شود از این رو تمایل به سمت بافت های جدید افزایش یافته و بافت های قدیمی کمتر مورد توجه قرار می گیرند. در این بررسی با استفاده از روش های تحقیق فضایی و نمونه گیری فضایی(روش پیمایش حلزونی شکل) سعی شد تا شاخص های زیست پذیری در بافت فرسوده (دارای میراث و فاقد میراث) و بافت جدید شهر یزد مقایسه شود. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی با هدف کاربردی می باشد.. نتایج پژوهش نشان می دهد که حس تعلق به مکان، زیبایی و نظافت و امنیت از مهمترین عوامل تأثیرگذار در بافت تاریخی شهر یزد به شمار می روند. حس تعلق و مشارکت، زیبایی، ایمنی و امنیت،قیمت زمین از مهمترین عوامل اثر گذار در زیست پذیری بافت های فرسوده و حس تعلق، فضای سبز و باز، سلامت، ایمنی و امنیت از مهمترین عوامل اثرگذار در بافت جدید می باشند. مقایسه این بافت ها نشان داد تعلق مکانی امنیت و زیبایی مولفه های مشترک در بین این بافت ها می باشد و مولفه های فضای سبز، خدمات و الودگی مولفه های هستند که زیست پذیری را در بافت ها متفاوت جلوه می دهند
_||_
