تحلیل درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان اصفهان در شاخصهای عمده بخش کشاورزی
الموضوعات : فصلنامه علمی و پژوهشی پژوهش و برنامه ریزی شهری
حمیـــــد برقـــــی
1
,
یوســـــف قنبـــــری
2
,
احمــــد حجاریــــان
3
1 - اســتادیار جغرافیــا و برنامــه ریــزی روســتایی، دانشــگاه اصــفهان، اصــفهان، ایــران
2 - اســتادیار جغرافیــا و برنامــه ریــزی روســتایی، دانشــگاه اصــفهان، اصــفهان، ایــران
3 - دانشــجوی کارشناســی ارشــد جغرافیــا روســتایی، دانشــگاه اصــفهان، اصــفهان، ایــران
الکلمات المفتاحية: توسعهیافتگی, توسعه کشاورزی, ضریب توسعه یافتگی موریس, استان اصفهان,
ملخص المقالة :
چکیده شناخت تفاوتهای موجود بین مناطق مختلف در سطح استان از نظر میزان برخورداری آنها از شاخصهای گوناگون، به منظور آگاهی از سطوح توسعه و یا محرومیت، کاهش نابرابریهای منطقهای و تنظیم برنامههای متناسب با شرایط و امکانات هر منطقه، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این پژوهش با بهرهگیری از روش موریس، به تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان اصفهان در زمینه شاخصهای عمده بخش کشاورزی پرداخته و هدف اصلی آن یافتن میزان شکاف موجود بین شهرستانها و نوع محرومیت آنهاست. جامعه آماری تحقیق کل شهرستانهای استان اصفهان را شامل میشود. چهارده شاخص مورد استفاده در این تحقیق که از سرشماریهای عمومی کشاورزی 1382 و نفوس و مسکن 1385 استخراج گردیدهاند، بیشتر بر مسایل مدیریت منابع شهرستانها در زمینه کشاورزی تاکید دارند. نتایج تحقیق، حاکی از آن است که؛ شکاف و نابرابری بین شهرستانها در زمینه فعالیتهای کشاورزی عمیق بوده و نسبت آن تا 6/ 14 برابر است. شهرستان اصفهان، فلاورجان، نجف آباد در زمره شهرستانهای توسعهیافته و خوانسار، چادگان و فریدون شهر از محرومترین شهرستانها از نظر شاخصهای مورد بررسی هستند.