تجارت درون بخشی عمودی در تجارت ایران
الموضوعات :
سید جواد پور مقیم
1
(ندارد)
الکلمات المفتاحية: طبقه بندی استاندارد بین المللی, سازمان تجاری جهانی, صادرات کالاهای صنعتی,
ملخص المقالة :
هدف اصلی از این مقاله پاسخ به این سؤال می باشد که آیا می توان در تجارت خارجی ایران شواهدی بر تجارت درون بخشی یا دو طرفه یافت؟ و آیا این تجارت درون بخشی عمودی است یا افقی ؟ آنگاه ، آیا می توان این نتیجه را گرفت که درجه تخصصی صنعتی کشور آنقدر بالاست که می توانیم با اتکا به آن ، به سمت تجات آزاد و کاهش تعرفه ها و پیوستن به سازمان تجارت حرکت کنیم؟ و در نتیجه ، تا چه اندازه می توانیم نسبت به افزایش صادرات کالاهای صنعتی غیر نفتی خوش بین باشیم؟ این مقاله با استفاده از این شاخص برای کالاهای صادراتی و وارداتی تا سه رقم از طبقه بندی استاندارد بین المللی () در نظر دارد وجود ونوع تجارت درون بخشی را در مورد بررسی و تحلیل قرار دهد . در نتیجه رهنمودی برای اجرای سیاست های مناسب تر و صحیح تر صنعتی ، تولیدی (اقتصادی) ، بازرگانی ، ارزی و همکاری های منطقه ای و بین المللی و ارزیابی دقیق الحاق (عضویت ) به سازمان تجارت جهانی باشد. حدود 91 درصد از اقلام تجارت درون بخشی در سال های مورد بررسی (1375 و 1379 ) را تجارت درون بخشی عمودی تشکیل می دهد و معرف تنوع در تقاضا می باشد . پراکندگی شاخص درون بخشی ، مشخص کننده آن است که عمدتا صادرات کشور را محصولات کاربر ( کمتر سرمایه بر) و با کیفیت پایین و مود مصرف افراد با درآمد پایین در کشورهای در حال توسعه طرف مبادله ایران تشکیل می دهد و اگر این کالاها به کشورهای پیشرفته صادر می گردد مورد مصرف افراد با درآمد پایین در آن کشور می باشند . از این رو ، کشوری که اغلب صادراتش را کالاهای با کیفیت پایین تشکیل می دهد و خواستار مصرف محصولات با کیفیت بالاست در صورت نبود و کاهش تعرفه در صحنه تجارت جهانی به چه صورتی تجارت خود را اداره خواهد کرد خصوصا کشوری که خواستار آن است که اتکا به درآمد نفتی را کاهش داده و از بین ببرد ، باید در طرف صادرات تجارت جهانی آنقدر توانایی داشته باشد که نه تنها به این ایده و نظر دست یابد بلکه در صحنه تجارت جهانی آزاد بتواند روی پای خود بایستد
