شرط تعهد به امانت و رازداری در قراردادهای نفتی بین‌المللی
الموضوعات : تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری
طاهره شکری
1
(دانشجوی دکترا دانشگاه بین المللی قشم. (نویسنده مسئول).)
علی رضا مظلوم
2
(استادیار دانشگاه ازاد اسلامی واحد شهر قدس، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
برخی از تعهدات قراردادی واجد آثاری هستند که پس از خاتمه قرارداد نیز به قوت خود باقی می‌مانند قراردادهای سرمایه از جمله قراردادهای نفتی معمولا حاوی مقرراتی ناظر به گسترش پاره‌ای از تعهدات به زمان پس از خاتمه قرارداد هستند از جمله این شروط، شرط رازداری و امانت داری است. بطور کلی در قرار دادهای نفتی طرفین قرارداد در جریان مذاکره انعقاد و اجرای قرارداد به اطلاعات طرف مقابل که ارزش تجاری دارند و افشای آنها برای اشخاص ثالث باعث زیان هنگفت طرف قرارداد می‌شود دست می‌یابند، بنابراین ضروری است با درج شرطی در قرارداد یا انعقاد یک موافقت نامه‌ی محرمانگی از این اطلاعات ارزشمند محافظت نمایند. همچنین بعد از تعیین وتشریح موضوع رازداری باید تعهدات و وظایف گیرنده یا متعهد رازداری در دو قسمت مجزا شامل مواردی که شامل تعهد می‌گردد و مواردی که از دامنه تعهدات راز داری خارج است معین در قرارداد درج گردد تا از ابهام و اختلاف آتی تا جای ممکن کاسته شود. بطور کلی باید گفت موافقت نامه‌ی عدم افشای اطلاعات یکی از مهم‌ترین و اساسی ترین موافقت نامه‌هایی است که باید قبل از انعقاد قرارداد بین طرفین بسته شود و ضمانت اجراهایی نیز از جمله جبران کامل خسارت ناشی از نقض تعهدات قراردادی مرتبط با افشای اطلاعات برای نقض کننده در نظر گرفته شود تا امکان هر گونه سوء استفاده را کاهش دهد در این مقاله به تعریف و ضرورت عملکرد شرط محرمانگی و شرایط معمول این شرط در انواع قراردادهای نفتی می‌پردازیم.
