بررسی و تحلیل فقهی ـ حقوقی حجیت آزمایش DNA در اثبات نسب
الموضوعات :
نایب یزدانی پور
1
(دانش آموخته‌‌ی حوزه علمیه خراسان رضوی، مشهد، ایران.)
حمید درایتی
2
(استاد حوزه علمیه خراسان رضوی، گروه فقه و اصول، مشهد، ایران.)
رضا دانشور ثانی
3
(استادیار دانشگاه علوم اسلامی رضوی، گروه حقوق، مشهد، ایران)
الکلمات المفتاحية: نسب, DNA, اماره‌ی فراش, حجیت قطع, علم عرفی,
ملخص المقالة :
با توجه به اهمیت نسب در حفظ نظام خانواده و ثبات نسل ها، اهتمام شارع و قانون گذار همواره بر حفظ آن در سایه تقنین بوده است. از این رو در فقه امامیه و به تبع آن قانون مدنی برای اثبات نسب پدری که به دلیل پنهانی بودن منشأ آن به مراتب دشوارتر از نسب مادری است، دلایل متعددی مانند قاعده ی فراش، اقرار، شهادت و … را تعیین کرده است و حتی در فرض نبودن دلایل قوی‌تر به لحاظ کشف واقع، قائل به قابلیت استناد به ضعیف‌ترین ادله هم چون قرعه است. در این میان با توجه به عدم حصری بودن ادله ی اثبات نسب و نحوه ی عملکرد شارع در این حوزه، جایگاه روش های دقیق علمی چون DNA TYPING یا آزمایش DNAکه از اهم کاربرد آن در علم ژنتیک، اثبات نسب و تعیین رابطه ی ابوت می باشد، قابل تأمل و بررسی است، لذا با توجه به نظریات فقهاء و حقوق دانان و استناد به ادله ی اصولی و فقهی از جمله حجیت قطع و علم عرفی، حجیت این آزمایش در اثبات نسب به لحاظ شرعی و قانونی قابل اثبات است.
