بررسی رابطه بین ابعاد مدیریت دانش با یادگیری سازمانی در بین کارکنان استانداری خراسان رضوی

الموضوعات : مدیریت فرهنگی

مرتضی دهقانی ¹ , محمود قربانی ²

1 - کارشناسی‌ارشد مدیریت وبرنامه ریزی فرهنگی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دانشیار، گروه مدیریت، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران، (نویسنده مسئول) [e-mail]

تاريخ الإرسال : 09 السبت , ربيع الثاني, 1438 تاريخ التأكيد : 21 الجمعة , جمادى الثانية, 1439 تاريخ الإصدار : 03 الإثنين , صفر, 1439

الکلمات المفتاحية: یادگیری سازمانی, مدیریت دانش, ترکیب, اجتماعی‌سازی, برونی‌سازی, درونی‌سازی,

ملخص المقالة :

مقدمه و هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف شناسایی رابطه بین ابعاد مدیریت دانش و یادگیری سازمانی در بین کارکنان استانداری خراسان رضوی انجام شده است. در همین راستا شناسایی ابعاد مدیریت دانش و ارتباط آن با سطوح یادگیری سازمانی از اهمیت برخوردار است که در این پژوهش به بررسی این مورد در سازمان بزرگی چون استانداری خراسان رضوی به عنوان یک سازمان دانش محور به جای سازمان تولید محور پرداخته می‌شود.این پژوهش بر آن است به این سوال اساسی پاسخ گوید که آیا بین مدیریت دانش و یادگیری سازمانی در استانداری خراسان رضوی رابطه وجود دارد یا خیر؟ روش پژوهش: این پژوهش توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی می‌باشد. جامعه آماری این تحقیق کارکنان رسمی و پیمانی استانداری خراسان رضوی به تعداد 303 نفر می‌باشد. تعداد حجم نمونه کل با استفاده از فرمول کوکران، با 5/0 % برابر با 169 نفر می‌باشد. برای گردآوری داده‌ها در بخش مدیریت دانش از پرسشنامه نوناکو و تاکوچی استفاده شده است. هم‌چنین برای تعیین میزان پایایی و روائی تحقیق این که از پرسشنامه استاندارد استفاده شده است هم به میزان 96/0 آلفای کرانباخ برای کلیه سوالات دست یافتیم. به منظور تحلیل داده‌های گردآوری شده از ضریب همبستگی پیرسون، گرسیون چندگانه گام‌ به گام، تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون شفه و مدل‌سازی معادله ساختاری استفاده گردید. یافته‌ها: یافته‌های بدست آمده نشان داد که بین ابعاد مدیریت دانش با یادگیری سازمانی رابطه مثبت معنادار وجود دارد. تمامی فرضیات مبنی بر ابعاد مدیریت دانش (اجتماعی‌سازی برونی‌سازی ترکیب و درونی‌سازی) و رابطه آن با یادگیری سازمانی تایید می‌شود. نتیجه‌گیری: نتیجه‌گیری در مورد مدیریت دانش و یادگیری سازمانی این است که این دو رویکرد دخیل در افزایش سرمایه‌های عقلانی، ظرفیت‌ها و قابلیت‌های انسانی برای اقدامات موثر و مکمل هم هستند و هر دو توان بالقوه و لازم برای نیل به سطوح بالای اثربخشی را ارائه می کنند.