مقایسه اثرات ونکومایسین و انروفلوکساسین بر روی نسبت هتروفیل/لنفوسیت، تغییرات توکسیک هتروفیل‌ها و شمارش کلنی‌ها در استئومیلیت ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین در خرگوش
الموضوعات : پاتوبیولوژی مقایسه ای
علی تقی‌پور، سیامک مشهدی‌رفیعی، محمد نصراله‌زاده‌ماسوله .
1
(.)
الکلمات المفتاحية: استئومیلیت تجربی, استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به , ونکومایسین, انروفلوکساسین, نسبت هتروفیل به لنفوسیت,
ملخص المقالة :
استئومیلیت از شرایط مهم و تهدید کننده زندگی است که در پزشکی و دامپزشکی متعاقب جایگزینی عامل عفونی پس ازعفونت با باکتری و یا ناشی از تروما، تورم بافت نرم ویا حتی اعمال جراحی ارتوپدی و بخصوص در افراد دچار ضعف سیستم ایمنی مشکل‌ساز است. از بین عوامل عفونی متعدد ایجاد کننده استئومیلیت، استافیلوکوکوس اورئوس های حساس ومقاوم به متی سیلین نقش مهمی دارند. از آنجایی که امروزه گونه‌های مقاوم به ونکومایسین از گوشه کنار جهان گزارش شده‌اند و ونکومایسین به عنوان درمان خط اول موارد استئومیلیت حاد ناشی از گونه های مقاوم به متی سیلین می‌باشد، تلاش برای جستجوی درمان جایگزین از دغدغه های محققان است. در این مطالعه ۱۸ سر، خرگوش سفید نیوزلندی در سه گروه کنترل، ونکومایسین و انروفلوکساسین قرار گرفتند. خرگوش‌ها با ۱۰۶واحد تشکیل دهنده کلنی از باکتری در دیافیز استخوان تیبیا آلوده شده و پس از دوهفته متعاقب اطمینان از ایجاد استئومیلیت حاد با توجه به رادیولوژی در سه گروه به شکل تصادفی تقسیم شدند. قبل و بعد از ایجاد استئومیلیت پارامترهای التهابی، نسبت هتروفیل به لنفوسیت و تغییرات توکسیک هتروفیل‌ها اندازه‌گیری شد. پس از دوهفته درمان در گروه‌های درمانی، دو هفته نیز به عنوان استراحت در نظر گرفته شده و خرگوش‌ها با تجویزمقادیر بالای داروی بیهوشی آسان‌کشی و استخوان جهت بررسی میکروبیولوژی وشمارش کلنی ارسال شد. پس از تجزیه و تحلیل آماری تفاوت بین گروه کنترل و ونکومایسین و گروه کنترل و انروفلوکساسین در پارامترهای مورد مطالعه معنی دار بوده (۰۵/۰>P) و در عوض تفاوت بین گروه ونکومایسین و انروفلوکساسین معنی دار نبود (۰۵/۰<P). به نظر می‌رسد انروفلوکساسین می‌تواند جایگزین مناسبی برای ونکومایسین در استئومیلیت حاد ناشی از استافیلوکوکوس آرئوس مقاوم به متی سیلین می‌باشد.
