سیمای وفاق اجتماعی در اندیشه علوی(مورد مطالعه: نهج البلاغه
الموضوعات :
علیرضا طاهری نیا
1
(دانشجوی دکتری رشته رفاه اجتماعی ،دانشگاه علامه طباطبایی، تهران ، ایران: نویسنده مسئول ataherinia57@gmail.com)
حسین احمدی
2
(دکتری زبان وادبیات عربی؛ مدرس مدعو گروه ادبیات عرب ، دانشگاه شهرکرد ، شهر کرد ، چهار محال بختیاری، ایران.)
سایه خدایاری مطلق
3
(دانشجوی دکتری بررسی مسائل اجتماعی دانشگاه مازندران، مازندران، ایران.)
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
چکیده وفاق اجتماعی از حیاتی ترین اصول زیست جمعی می باشد که افراد یک جامعه را با افکار و عقائد متفاوت بر سر مجموعه ای از ارزش های مشترک منسجم می سازد. سفارش به اجتماع و دوری از اختلاف از مهم ترین اموری است که امام علی(ع) در سخنان گهربار خویش در نهج البلاغه بدان پرداخته اند. امام همام ریشه بسیاری از مشکلات جوامع بشری را، از هم گسیختگی اجتماع دانسته اند. تحلیل محتوای نهج البلاغه نشان می دهد که ایشان جهت مبارزه با این معضل اجتماعی، شیوههای استواری را به همراه دارد که عمل به این شیوهها و دستورات، باعث استحکام ساختار نظام اجتماعی می باشد. یافته ها نشان می دهد که در نگاه حضرت علی(ع)؛ وفاق اجتماعی یک هدیه الهی است و شکل گیری آن ریشه در الفت قلب ها دارد و بر مبنای اندیشه ی واحد(دین)؛ میثاق واحد(قرآن)؛ حاکم اسلامی(پیامبران، امامان، حاکمان)؛ اعتماد سازی مسؤولین؛ افزایش آگاهی و دوری از تفرقه استوار است.
