اثر بخشی آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر سبک اسنادی بدبینانه دانش‌آموزان پسر دوره ابتدایی

الموضوعات : پژوهش در برنامه ریزی درسی

مانا چم زاده قنواتی ¹ (کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان، ایران)
اصغر آقایی ² (2استاد دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران)
محسن گل پرور ³ (3دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران)

تاريخ الإرسال : 27 الثلاثاء , محرم, 1439 تاريخ التأكيد : 27 الثلاثاء , محرم, 1439 تاريخ الإصدار : 11 السبت , جمادى الأولى, 1437

الکلمات المفتاحية: مهارت‌های مثبت اندیشی, دانش آموزان پسر دوره ابتدایی, سبک اسنادی بدبینانه,

ملخص المقالة :

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر سبک اسنادی بدبینانه دانش آموزان پسر دوره ابتدایی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر11-9 سال دوره ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 93-92 ، که تعداد کل آنها حدود 450 نفر است. نمونه آماری این پژوهش 42 دانش‌آموز پسر 9 تا 11 سال است که به صورت در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 21 نفر) قرار داده شدند. هر دو گروه به پرسشنامه سبک اسنادی کودکان، تامپسون وهمکاران (1998) پاسخ دادند. این پرسشنامه دارای روایی همگرای مطلوب و از نظر پایایی با توجه به آلفای کرونباخِ مجموع امتیاز کل که برابر با 61/0 بوده، دارای ثبات درونی خوبی است. سپس گروه آزمایش 12 جلسه 90 دقیقه‌ای، آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی از کتاب آموزشی من و اندیشه‌هایم ، چم زاده قنواتی (1393) دریافت کردند. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها در سطح توصیفی از جدول فراوانی و درصد فراوانی و در سطح استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. کلیه تحلیل‌ها با نرم افزار آماری spss نسخه 18 انجام شده است. یافته‌های پژوهش نشان داد بین دو گروه در سبک اسنادی بدبینانه در بُعد شخصی سازی ( p < 0/05) و در بُعد تداوم ( p <0/01) تفاوت معنادار وجود دارد، امادر بُعد فراگیر بودن (p >0/01) تفاوت معناداری مشاهده نشد. به طور کلی تفاوت نمرات پیش آزمون و پس آزمون نشان داد بین دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد ( p<0/01) و آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی در کاهش سبک اسنادی بدبینانه تأثیرگذار بوده است.

المصادر:

Bell-Dolan D, Wessler AE. 1994. Attributional style of anxious children: Extensions from cognitive theory and research on adult anxiety. Journal of Anxiety Disorder. Dol: 10, 1016/0887-6185 (94) 90025-6.
Chamzadeh Ghanavati, M.(2014). Me and my thoughts , pooyeshe andisheh publisher,Isfahan [Persian].
Carver SC, Scheier M. (2014). Dispositional optimism. Trends in cognitive sciences, 18(6): 293-299.
Feiring C, Taska L, Lewis M.( 2014). The role of shame and attributional style in children’s and adolescents’ adaptation to sexual abuse. Journal Child Maltreatment.3 (2): 129-142.
Ghasemzadeh, M. J.(2012).Child of behavior therapy. Shamime ghalam publisher, Tehran [Persian].
Gray, J.(1999).Children are from heaven, Gholam hossein salami, tandis publisher, Tehran.
Higgins NC,Mitchell R, Lapoint P.)2012(.An Individual Differences Measure of Attributions that Affect Achivement Behavior. Factor Structure and predictive validity of the Academic Attributional style Questionnaire . Sage open Journal. doi: 10:1177/2158244012470110.
Hochenbury, S & Hochenbury, H. (2012). English in psychology . Mana chamzadehghanavati, pooyeshe andisheh publisher , Isfahan
Khodayarifard M, Anshel M. 1999. Investigating children’s attributional style and anxiety, as a function of parents attributional style, anxiety, occupation, and education. Journal Pshcology and Education, 4 (1): 1-25.
Mark G, Smith AP. (2012). Effects of occupational stress, job characteristic, coping and attributional style on the mental health and job satisfaction of university employees. Anxiety stress coping, 25: 63-78.
Mohammadi M, Bani-Adam L.(2013). Effectiveness of positive thinking skills training on student’s happiness. Journal of European Psychiatry, 28(1): (1)
Nikmanesh Z, Kazemi Y, Raghibi M & Rabani Bavojdan M. (2012). Effectiveness of optimism skills Group training: Examination of the attributional styles of boys at the Kerman juvenile correction and rehabilitation center. International Journal of High Risk Behaviour & Addiction, 1(2): 61-65.
Park N, Peterson C. (2008). Positive psychology and character strengths. Appliction to strengths – based school counseling. Professional school counseling, 12(2): 85-92.
Peterson, C. & Steen, TA.(2002). Optimistic explanatory style in CR Snyder & SJ Lopez (Eds). Handbook of positive psychology, New York: Oxford university press,244-256.
Perry RP, Stupnisky RH, Daniels LM, Haynes TL. )2008(. Attributional (explanatory) thinking about failure in new achievement settings. European Journal of Psychology of Education, 23: 459-475.
Raise, PH .(2011). Development psychology , Mahshid Forughan, Arjmand publisher, Tehran.
Reeve, JM.(2012). Motivation and Emotion , Yahya seyed Mohammadi , virayesh publisher, Tehran.
Rooney RM, Morrison D, Hassen S, Kane R, Roberts C, Manicini V. (2013). Prevention of internalizing disorders in 9-10 year old children: efficacy of the aussie optimism positive thinking skills program at 30-month follow-up. Front psychology, doi: 10.3389/fpsyg. 2013.00988.
Schultz, D.(2009). Growth Psychology, Giti Khoshdel, peykan publisher, Tehran.
Segerstrom SC, Sephton SE.( 2010). Optimistic expextancies and cell-mediated immunity: the role of positive affect. Journal of Psychology Science, 21(3): 448-455.
Seligman MEP. (2006). Learned optimism: how to change your ming and your life. Vintage publish, New York.
Seligman MEP, Reivich K, Jaycon L, Gillham J.( 1996). The optimistic child. New York, Paperback edition, harprt Collins.
Thompson M, Kaslow NJ, Weiss B, Nolen-Hoeksema S. )1998(. Children’s Attributional style questionnaire revised: psychometric examination-psychological assessment, 10(1), 166-170.
Yeung WY. (2004). Attributional style, self-steem and depressive symptoms among Hong kong Chinese children. City university of Hong kong, http://hdl.handle.net/2031/3590.