بررسی اثر مکمل غذایی جلبک گراسیلاریا( Grasilaria pygmaeaبر روی فاکتورهای خونی ماهی سیباس آسیاییLates calcarifer
الموضوعات : مجله پلاسما و نشانگرهای زیستینرجس تنگستانی 1 , وحید مرشدی 2 , محمود نفیسی بهابادی 3 , مریم عضدی 4 , آناهیتا فرهودی 5 , ابراهیم ستوده 6
1 - دانش آموخته کارشناسی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر. ایران.
2 - استادیار پژوهشکده خلیج فارس، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر. ایران.
3 - دانشیار پژوهشکده خلیج فارس و دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر. ایران.
4 - دانشجوی دکتری دانشکده شیلات، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس. ایران.
5 - پژوهشگر پژوهشکده خلیج فارس، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر. ایران.
6 - استادیار دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر. ایران.
الکلمات المفتاحية: ماهی سی باس(Lates calcarifer, پارامترهای خونی, پاسخ ایمنی, واژه های کلیدی: جایگزینی جلبک گراسیلاریا,
ملخص المقالة :
زمینه و هدف: در آبزی پروری، جلبک ها به منظور افزایش ایمنی و بازماندگی در ماهیان تجاری مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات جایگزینی ماکروجلبک گراسیلاریا با آرد ماهی در جیره غذایی و تاثیر آن روی فاکتورهای خونی ماهی سی باس آسیایی(Lates calcariferمی باشد.روش کار: برای این منظور 150قطعه ماهی با میانگین وزنی 28 گرم به صورت کاملاً تصادفی با 3 تکرار و 3 تیمار در 15 تانک فایبرگلاس 300لیتری(10 عدد ماهی به ازای هر تانک) توزیع شدند. ماهیان به مدت 40 روز با جیره حاوی 3، 6 و 9 درصد پودر جلبک گراسیلاریا به ازای هر کیلو گرم غذا و گروه کنترل مثبت و کنترل منفی(هر دو فاقد جلبک) تغذیه گردیدند. در پایان آزمایش از سیاهرگ ساقه ی دمی ماهیان خونگیری انجام و شاخص های خونی اندازه گیری شدند.یافته هانتایج مطالعه حاضر نشان داد که جایگزینی ماکروجلبک در جیره غذایی ماهی سی باس آسیایی بر روی فاکتورهای خونی ماهی شامل هموگلوبین، هماتوکریت و درصد افتراقی گلبول های سفید تاثیر معنی داری ندارد. اما در تیمار 3% جایگزینی جلبک اختلاف معنی داری در تعداد گلبول سفید، میزان لیزوزیم و پروتئین کل مشاهده گردید(0/05Pنتیجه گیریبه طور کلی نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که جایگزینی جلبک(Gracilaria pygmaea) در سطح سه درصد باعث افزایش چشم گیری در میزان گلبول سفید و لیزوزیم نسبت به گروه شاهد گردیده است و مقدار پرتئین در سطح سه و شش درصد افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشته است.