تحلیل نشانه‌شناختی زاهد در زبان عرفانی عطار
الموضوعات : عرفان اسلامی
مهدی عرب جعفری محمدآبادی
1
(دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه اصفهان، ایران.نویسنده مسئول:
m.arabjafari@yahoo.com)
طاهره خوشحال
2
(استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه اصفهان،ایران.)
زهره نجفی
3
(دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه اصفهان، ایران.)
الکلمات المفتاحية: نشانه‌شناسی, عطار, محور همنشینی, محور جانشینی, تقابل‌ها, Semiotics.Succession axis.Syntagmatic axis.Oppositions,
ملخص المقالة :
هر عارفی با توجه به مقامی که در آن قراردارد و احوالی که بر او واردمی شود، مواجید عرفانی و دریافت های درونی ویژه ای دارد، هنگامی که این دریافت ها را در قالب زبان می ریزد، زبان او متناسب با همان دریافت ها شکل می گیرد، که این امر، زبان آن عارف را با دیگر عارفان متفاوت می کند و حتی زبان خود این عارف نیز در بافت های موقعیتیِ گوناگون، متفاوت می شود. بنابراین زبان عرفانی دارای بافت های گوناگون است که در هر بافت نشانه ها کارکرد و بارِ ارزشی ویژه ای دارند که با کارکرد و بارِ ارزشی همان نشانه در بافت های دیگر متفاوت است. به همین دلیل برای بررسی دقیق و علمی زبان ادبی عرفانی باید نشانه ها و کارکرد آن ها را شناخت. نشانه شناسی یکی از روش های نوین نقد ادبی است که به تحلیل نشانه ها در کلیت متن می پردازد. این قلم می کوشد واژة زاهد را به عنوان یک نشانه در زبان عرفانی عطار با استفاده از روش نشانه شناسی بررسی کند. برای این منظور ابتدا نشانه زاهد را بر روی محور جانشینی تحلیل کرده و سپس نشانه های متقابل آن را یافته و شبکۀ هم تراز آن را تشکیل داده است و از این طریق به تفسیرهای مختلف این نشانه در بافت های گوناگون زبان وی رسیده است.این پژوهش نشان می دهد که نشانۀ زاهد در زبان عرفانی عطار در سه گفتمان متفاوت جای گرفته است. عطار در هر یک از این گفتمان ها، رویکرد خاصی نسبت به این نشانه داشته و بارِ ارزشیِ متفاوتی به آن داده است که نشان دهندۀ حضور عطار در منازل گوناگون عرفانی است.
_||_
