نسبت سنجی حسن نیت در فقه امامیه و عرفان اسلامی
الموضوعات : عرفان اسلامیاحمد باقری 1 , حسین داورزنی 2 , محمدرضا شجاعی 3
1 - استاد تمام رشته فقه و مبانی حقوق، پردیس البرز دانشگاه تهران، تهران، ایران. نویسنده مسئول: bagheri@ut.ac.ir
2 - استادیار رشته فقه و مبانی حقوق، پردیس البرز دانشگاه تهران، تهران، ایران.
3 - دانشجوی رشته فقه و مبانی حقوق، پردیس البرز دانشگاه تهران، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية: حسن نیت, سوءنیت, نظم عمومی, Public order, اخلاق حسنه, Good faith, Ill will, Good ethics,
ملخص المقالة :
یکی از مفاهیم مبهمی که در زمان ما خودنمایی می‌کند مسأله حسن نیت است. حسن نیت یک مفهوم اخلاقی است که تأکیدات فراوانی بر آن شده است اما عدم شناخت دقیق آن و بخصوص معلوم نکردن حدود و ثغور آن، سبب شده است که از یک سو، معتقدین به این مفهوم محل به کارگیری آن را در برخی علوم نشناخته و در این زمینه به خطا روند و از سوی دیگر در جنبه دینی معطوف به فقه، نتوانیم جایگاه حسن نیت را و اینکه این مفهوم اخلاقی دقیقا چه نسبتی با معنای آن درفقه ما دارد دریابیم. در متون عرفانی، حسن نیت، مقصود درونی از انجام عمل است. حسن نیت از مفاهیمی است که در سنجش اعتبار و ارزش اعمال، بسیار اهمیت دارد و در متون عرفانی، میزان سنجش اعتبار و ارزش اعمال به شمار رفته است. اما ورود گسترده مباحث مرتبط با حسن نیت از غرب که خود مرتبط با دو مفهوم اساسی اخلاق حسنه و نظم عمومی است باعث خلط مباحث و تفاسیر ناصواب در این زمینه نیز شده است که نوشته حاضر در صدد پاسخ به این ابهامات با بررسی رابطه مفهوم حسن نیت در علم اخلاق، عرفان و حقوق اسلام است.
_||_
