تابوی زن و بازتاب آن در آثار منیرو روانی‌پور
الموضوعات : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
زینب رحمانیان
1
(عضو هیئت علمی رشته زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز خوی)
لیلا عدل پرور
2
(.استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسالمی، خوی، ایران)
محمد یاوری
3
(عضو هیئت علمی رشته زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز خوی)
الکلمات المفتاحية: ادبیات داستانی, روانی‌پور, تابو, جامعۀ ایرانی,
ملخص المقالة :
تابوها، به معنای ممنوعیّت تقدّس یافته، نخستین قوانین بشری هستند که بعدها ریشۀ منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. یکی از بسترهای بازشناسی و واکاوی تابوها متون داستانی است. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از جمله تجربیات فردی، ذهنیّات شخصی و واقعیّات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز برخاسته و موثر بر این عوامل است. منیرو روانی پور از نویسندگان معاصری است که با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعۀ پیرامون خود، به عنوان یک زن ، به تابوهای رایج یک زن در جامعۀ ایرانی اشاره کرده است. در این مقاله ابتدا تابو، توضیح و تبیین شده، سپس مصادیق عینی آن در متون داستانی بررسی و نشان داده شده است. نتایج حاصل نشان می دهد که تابوی زن به شاخص های متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازایی، بکارت، طلاق، ازدواج سنتی، تقسیم می شود که از این میان، نازایی از جمله تابوهای گسترده در جامعۀ ایرانی از دیدگاه روانی پور است.
