عوامل علّی خودتوانمندسازی منابع‌انسانی در سازمانهایدولتی ایران
الموضوعات : تعالی منابع انسانی
محسن قره خانی
1
(دانشگاه آزاد اسلامی)
کیومرث احمدی
2
(استادیار گروه مدیریت دولتی واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران)
عادل صلواتی
3
(استادیار گروه مدیریت دولتی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران)
الکلمات المفتاحية: عوامل علّی, توانمندسازی, منابع انسانی, خودتوانمندسازی,
ملخص المقالة :
پژوهش حاضر با تلفیق روش‌های‌کیفی (داده‌بنیاد) و کمی (پیمایشی) به انجام رسید. جامعه‌آماری پژوهش از دو قسمت کیفی– کمی تشکیل شد؛ در بخش‌کیفی، مشتمل بر دو‌گروه: مدیران و کارکنان سازمان‌های دولتی بود. نمونه‌گیری در این‌بخش، به‌صورت غیرتصادفی و هدفمند بوده و در کل‌حجم‌نمونه اولیه پژوهش برای روش‌کیفی40 فرد مدنظر بود (20 فرد از مدیران سازمانهایدولتی و 20 نفر از کارکنان) که در نهایت با انجام 20 مصاحبه، پژوهشگر به اشباع نظری برای احصای مدل نهایی دست پیدا نمود و در بخش‌کمی، جامعه‌آماری شامل کلیه‌کارکنان اداره‌امور اقتصاد و دارایی استان کردستان (مجموعاً 89 نفر) بود. با استفاده از فرمول عمومی‌کوکران، از این‌میان 72 نفر به‌صورت تصادفی به عنوان حجم‌نمونه انتخاب شدند. یافته‌ها حاکی از آن بود که سه‌دسته عوامل فردی، سازمانی و اجتماعی به عنوان عوامل‌علّی اثرگذار بر پدیده توانمندسازی‌کارکنان مورد شناسایی قرار‌گرفتند؛ نتایج بررسی سنجش شرایط‌علّی و موجد خودتوانمندسازی منابع‌انسانی در بخش‌کمی با تأیید یافته‌های بخش‌کیفی، نشان‌داد که 26 درصد از پاسخگویان وضعیت موجود شرایط‌علّی را در سازمان در وضعیت نامطلوب و در مقابل 30 درصد آنرا مطلوب ارزیابی کردند و نتایج حاصل از سنجش‌وضعیت موجود بعد شرایط‌علّی حاکی از این بود که پاسخگویان از عوامل‌سازمانی بهترین ارزیابی و در مقابل از عوامل‌اجتماعی بدترین ارزیابی را داشته‌اند.
_||_
