خوانش پدیدارشناسی یوهانی پالاسما در پاویون مه اثر دیلر اسکوفیدو (اکسپو 2002)
الموضوعات :
دو فصل‌نامه فضای زیست
یحیی باقری
1
,
مهرداد متین
2
1 - پژوهشگر دکتری، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران.
2 - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. نویسنده مسئول.
تاريخ الإرسال : 25 السبت , جمادى الأولى, 1442
تاريخ التأكيد : 23 الإثنين , شعبان, 1442
تاريخ الإصدار : 09 الأربعاء , رمضان, 1442
الکلمات المفتاحية:
معماری,
پدیدارشناسی معماری,
یوهانی پالاسما,
پاویون مه,
دیلر اسکوفیدو,
ملخص المقالة :
می‌توان به پدیدارشناسی به‌عنوان یکی از مکاتب اصلی قرن بیستم اشاره کرد. پدیدارشناسی به مطالعه و بررسی ماهیت یک چیز می‌پردازد. یوهانی پالاسما ازجمله تاثیرگذارترین پدیدارشناسان معماری است. یوهانی پالاسما از منظر فلسفی متاثر از فلسفه موریس مرلوپونتی بوده، همچنین به تفکرات پدیدارشناسانی چون هوسرل و هایدگر نیز نیم‌نگاهی داشته است. از نظر پالاسما علم و عقل سبب ذهنیات محدودی متکی بر ادراک بینایی می‌شوند که پیامدهای تاسف‌باری را در معماری معاصر داشته‌اند. پدیدارشناسی از نظر پالاسما نگرش عمیق است که انسان را به گوهر چیزها نزدیک می‌کند و آن ها را نزدیک انسان نگاه می‌دارد نگرش او با توجه به مشارکت حواس در فرآیند دریافت و ادراک و قراردادن کالبد و تن انسانی به‌عنوان مرکزیت ادراک و مشارکت حواس پنجگانه در باب کیفیات حسی، مصالح، نور، رنگ، قدمت و تاریخچه حضور می‌یابد. پاویون مه اثر دیلر اسکوفیدو در اکسپو 2002، با خلق فضایی ابر مانند درصدد است تا مخاطب را از دیدن و ادراک بصری به لمس‌کردن، در فضا بودن و ادراک حسی برساند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و جمع آوری اطلاعات اسنادی است. هدف از انجام این پژوهش، پاسخ به این پرسش است که ویژگی‌های پاویون مه (اکسپوی 2002) از نظرگاه تحلیل پدیدارشناسی یوهانی پالاسما چیست و ویژگی های شاخص آن چه می‌باشند. برای این منظور ابتدا با شناخت نظریات پالاسما و سپس بررسی پاویون مه به تحلیل موضوع پرداخته شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهند علاوه بر دیدن و دیده شدن که ناشی از ادراک ذهنی و بصری است معماری می‌تواند با به بازی گرفتن سایر حواس انسانی تجسمی متفاوت از فضا و مفهوم آن و نیز حس مکان متاثر از حضور در فضا را منجر گردد و مخاطب را به‌گونه‌ای متفاوت در معرض ادراک حسی از محیط قرار دهد. مولفه‌های ادراک چند حسی، در پاویون مه جلوه عملی به‌خود گرفته‌اند و مخاطب را در تجربه متفاوت از فضا یاری می‌کنند.
المصادر:
پرتوی، پروین. (1392). پدیدار شناسی مکان. تهران: متن.
رئیسی، ایمان. (1392). جستارهای نقدبازی. مشهد: کتابکده کسری.
سرمد، زهره و بازرگان، عباس و حجازی، الهه. (1392). روشهای تحقیق در علوم رفتاری. تهران: نشر آگه.
شریفیان، محمد امین. (1393). هندسه احساس نگاهى به پدیدارشناسى معمارى یوهانی پالاسما. تهران: ماه هنر، (189).
شولتز، کریستیان نوربرگ. (1388). روح مکان به سوی پدیدارشناسی معماری. ترجمه: محمدرضا شیرازی، تهران: انتشارات رخ‌داد نو.
شیرازی، محمدرضا. (1389). معماری حواس و پدیدارشناسی ظریف یوهانی پالاسما. تهران: نشر رخ‌داد نو.
نسبیت، کیت. (1393). تئوری معماری پست مدرن. ترجمه: پویان روحی. تهران: نشرکسری.
نسبیت، کیت. (1389). نظریههای پسامدرن معماری. ترجمه: محمدرضاشیرازی، تهران: نشر نی.
Dinçer, Demet & Aydınlı, Semra. (2016). Blurring Limits in Architecture. Tasarım Kuram. 12(21): 48-60.
Kia,Anoosha. & Mahdavinejad, Mohammadjavad. (2020). Interactive Form-Generation in High-Performance Architecture Theory. International Journal of Architecture and Urban Development.10(2),37-48.
Pallasma, Juhani. (2012). The Eyes of the Skin: Architecture and the Senses. Engish: Wiely.3rd
Galle, per. (2020). Christopher Alexander’s Battle for Beauty in a World Turning Ugly: The Inception of a Science of Architecture?. She Ji: The Journal of Design, Economics, and Innovation,6(3),345-375.
Seamon, David. (2000). A Way of Seeing People and Place: Phenomenology in Environment-Behavior Research (2000). Manhattan: Kansas State
URL1: Blur-building. Retrived March 11, 2021, from https://archello.com/project/blur-building.
URL2: (2012). Blur-building. Retrived March 19, 2021, from https://dsrny.com/project/blur-building.
_||_
Dinçer, Demet & Aydınlı, Semra. (2016). Blurring Limits in Architecture. Tasarım Kuram. 12(21): 48-60.
Galle, per.(2020). Christopher Alexander’s Battle for Beauty in a World Turning Ugly: The Inception of a Science of Architecture?. She Ji: The Journal of Design, Economics, and Innovation,6(3),345-375.
Norberg-Schulz, Christian. (2013). Genius Loci: Towards a Phenomenology of Architecture. Translate by: Mohammadreza Shirazi. Tehran: Rokhdadno.
Kate, Nesbitt. (2007). Theorizing a new agenda for architecture an anthology og architectural theory. Translate by: Mohammadreza Shirazi. Tehran: Ney.
Kate, Nesbitt. (2014). Theorizing a new agenda for architecture an anthology og architectural theory. Translate by: Pouyan Rouhi. Tehran: Kasra Publishing.
Kia,Anoosha. & Mahdavinejad, Mohammadjavad. (2020). Interactive Form-Generation in High-Performance Architecture Theory. International Journal of Architecture and Urban Development. 10(2),37-48.
Partovi, Parvin. (2013). Phenomenology of Place. Tehran: matn.
Raeisi, Iman. (2013). Naghdbazi: Architectural Criticism Essays. Mashhad:
Sarmad, Zohre& Bazargan, Abbas& Hejazi, Elaheh.(2013). Research Methods for the behavioral science. Tehran: Agah.
Seamon, David. (2000). A Way of Seeing People and Place: Phenomenology in Environment-Behavior Research (2000). Manhattan: Kansas State
Sharifian, Mohammadamin. (2014). The Geometry of Feeling: A look at the phenomenology of architecture. Tehran: Ketabmah.
Shirazi, Mohammadreza. (2010). Phenomenology of space, Phenomenology of Architecture. Tehran: rokhdadno.
Pallasma, Juhani. (2012). The Eyes of the Skin: Architecture and the Senses. Engish: Wiely.3rd
URL1: Blur-building. Retrived March 11, 2021, from https://archello.com/project/blur-building.
URL2: (2012). Blur-building. Retrived March 19, 2021, from https://dsrny.com/project/blur-building.
