بررسی رابطه سرمایه اجتماعی با احساس امنیت اجتماعی شهروندان شهر سردشت

الموضوعات :

رحمت ابراهیم‌پور ¹ (کارشناسی‌ارشد جامعه‌شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز – ایران.)
محمود علمی ² (گروه علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز)

تاريخ الإرسال : 06 الثلاثاء , ذو القعدة, 1437 تاريخ التأكيد : 06 الثلاثاء , ذو القعدة, 1437 تاريخ الإصدار : 01 السبت , جمادى الثانية, 1436

الکلمات المفتاحية: سرمایه اجتماعی, احساس امنیت اجتماعی و شهروندان شهر سردشت,

ملخص المقالة :

مطالعه در تاریخ جوامع بشری از آغاز تا کنون حکایت از آن دارد که برخی از نیازهای انسان علی رغم پیشرفت هایی که در سیر تاریخی او صورت گرفته هنوز با او همراه بوده و نه تنها از اهمیت آن کاسته نشده، بلکه ابعاد جدیدتری را به خود اختصاص داده که در گذشته مطرح نبوده است. یکی از مهم ترین نیاز ها، نیاز به امنیت است. جامعه آماری کل افراد بالای 18 سال ساکن در شهرستان سردشت می باشد که تعداد آن ها برابر 17321 نفر می باشد . روش تحقیق، پیمایش است و روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله است که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه برابر 375 نفر است . برای آزمون رابطه بین سرمایه اجتماعی و احساس امنیت اجتماعی از آزمون پیرسون استفاده شده است. نتایج به دست آمده از این آزمون حاکی از وجود رابطه بین متغیر سرمایه اجتماعی و احساس امنیت اجتماعی می باشد.طبق نتایج به دست آمده هر چه سرمایه اجتماعی در بین مردم بیشتر باشد احساس امنیت نیز بیشتر خواهد بود. پیشنهاد می شود برنامه ریزان فرهنگی و اجتماعی و سایر نهاد های مربوطه با برنامه ریزی دقیق و سنجیده و با تقویت چهار شاخص عمده سرمایه اجتماعی در ارتقاء احساس امنیت گام بردارند.

المصادر:

اختر محققی، م­. ( 1385). سرمایه اجتماعی. تهران: انتشارات اختر محققی.

بحری­پور و دیگران. (1391). بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و احساس امنیت اجتماعی. پژوهش­های راهبردی امنیت و نظم اجتماعی­. شماره 4­.

بیات، ب. (­1388). بررسی عوامل موثر بر احساسات امنیت شهروندان تهرانی، (­با تاکید بر رسانه­های جمعی، عملکرد پلیس و بروز جرائم). فصلنامه انتظام اجتماعی. سال اول، شماره اول، صص 55-31.

پیرموذن، ع، م. ( 1389). بررسی رابطه نقش اجتماعی پلیس و احساس امنیت خانواده­ها. فصلنامه نظم و امنیت انتظامی. سال دوم، شماره سوم،  صص 105- 101­.

تاجبخش، ک. (­1384). سرمایه اجتماعی، اعتماد و دموکراسی. تهران: نشر شیرازه. چاپ اول.

حسینی، س، م، ح. ( 1384). بررسی سرمایه اجتماعی و سهم استان در تولید ناخالص داخلی برای سال 1379. پایان­نامه کارشناسی­ارشد، دانشگاه مازندران.

رنانی، م. (1381). سقوط سرمایه اجتماعی. مجله آفتاب. شماره 16­.

ریتزر، ج. (­1374). نظریه­های جامعه­شناسی در دوران معاصر. ترجمه: م، ثلاثی. تهران: انتشارات علمی. چاپ چهارم.

سجادی، ح؛ و دیگری. (1384).شاخص­های سلامت اجتماعی. فصلنامه سیاسی اقتصادی. شماره 207 و 208.

سرمد، ز؛ و دیگری. (1380). روش تحقیق در علوم رفتاری. انتشارات دانشگاه تهران.

شالی. ص، و دیگران. (­1388). بررسی عوامل موثر بر اعتماد اجتماعی شهروندان. فصلنامه جامعه­شناسی کاربردی دانشگاه اصفهان. شماره 4­.

صمدی بگه­جان، ج. (­1384). امنیت اجتماعی در شهر سنندج.  پایان­نامه کارشناسی­ارشد.

فوکویاما، ف. (1384). سرمایه اجتماعی و جامعه مدنی. مجموعه مقالات سرمایه اجتماعی، اعتماد و دموکراسی. تهران: نشرشیرازه.

قاسمی، و؛ و دیگری. (1385). بررسی ظرفیت سرمایه اجتماعی مناطق اصفهان. فصلنامه علمی – پژوهشی رفاه اجتماعی. سال ششم، شماره 5.

Baron, M. (2006). Human resource development, social capital, emotional intelligence: Any link to productivity? Journal of European Industrial Training. 30 (2), P.p: 117-128. 

Dinda, S. (2007). Social Capital in the Creation of Human Capitaland Economic Growth: A Productive Consumption Approach. Journal of Socio-Economic. V. 37, P.p: 2020-2033.

Ferlander, S. (2003). The Internet, Social Capital and Local Community. Thesis submitted for the degree of Doctor of Philosoph.

Glaser, E. (2001). The formation of social capital. Canadian Journal of Policy Research. 2 (1), P.p: 34-40.