مطالعه رابطه بین نوع و میزان تماشای سریال‌های ترکی زبان اصلی و سبک زندگی دانشجویان دختر مجرد 20 الی 25 سال دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه

الموضوعات :

وحیده ترزمی‌نژاد ¹ , راضیه سفیدگر ²

1 - کارشناس‌ارشد ارتباطات اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز- ایران.
2 - گروه ارتباطات اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک- ایران.

تاريخ الإرسال : 26 الثلاثاء , ذو الحجة, 1437 تاريخ التأكيد : 26 الثلاثاء , ذو الحجة, 1437 تاريخ الإصدار : 05 الإثنين , رمضان, 1436

الکلمات المفتاحية: سبک زندگی, سریال‌های ترکی زبان, نوع سریال, میزان تماشا, دختران مجرد دانشجو و ارومیه,

ملخص المقالة :

هدف پژوهش حاضر، مطالعه رابطه بین نوع (ژانر) و میزان تماشای سریال های ترکی زبان اصلی ماهواره و سبک زندگی می باشد. روش پژوهش، پیمایشی ازنوع تحلیلی است. جامعه آماری این پژوهش، دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه در نیمسال اول تحصیلی 95- 1394 می باشد که حجم نمونه آن با استفاده از فرمول کوکران، تعداد 362 نفر تعیین شده، ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه است که بر اساس چهارچوب نظری توسط محقق طراحی شده است. داده ها از طریق نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شده اند. چارچوب نظری تحقیق برمبنای نظریات "تاثیر پذیری مخاطب از رسانه" هم چون نظریه کاشت، نظریه وابستگی مخاطب، نظریه انتظارات اجتماعی و نظریات سبک زندگی بوردیو و گیدنز استوار است. یافته های پژوهش نشان داد، به طور کل اکثریت دختران پاسخگو (4/56 درصد) ادعا داشته‌اند، میزان تاثیرگذاری سریال های ترکی زبان بر سبک زندگی شان درحد کم می باشد. هم چنین مهم ترین نتایج حاکی ازآن است که بین میزان تماشای سریال های ترکی زبان اصلی و سبک زندگی آن ها رابطه معناداری وجود دارد و بین نوع سریال های ترکی زبان اصلی و سبک زندگی، سبک گذراندن اوقات فراغت، نحوه پوشش (مدگرایی)، روابط میان فردی و گرایش های مذهبی دانشجویان رابطه وجود دارد و بین نوع سریال های ترکی زبان اصلی و میزان مصرف - گرایی دانشجویان دختر مجرد رابطه معناداری وجود ندارد.

المصادر:

اسحاقی، ح. (1388). بایدها و نبایدهای مصرف. قم: دفتر عقل. چاپ اول.

تورکیلدسن، ج. (1382). اوقات فراغت و نیازهای مردم. ترجمه: ع، اردکانیان و دیگری. تهران: انتشارات نوربخش.

تهرانی، م. (1393). آشنایی با ژانر کمدی. همشهری آنلاین.

چنی، د. (1378). سبک زندگی. ترجمه: ح، چاووشیان. انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی.

حیدری رفعت، ا؛ و دیگری (1389). رابطه بین نگرش دینی و شادکامی در بین دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس. فصلنامه روان­شناسی و دین. سال سوم، شماره 4، صص 76-61.

خوشنویس، ن. (1388). بررسی‌ تاثیر برنامه­های تلویزیونی بر سبک زندگی. ماهنامه علمی و تخصصی انجمن روابط عمومی ایران. شماره 69، صص 13-4.

ذکائی، م، س. (1386). فرهنگ مطالعات جوانان. تهران: انتشارات آگه.

ساجدی، س؛ و همکاران. (1388). فصلنامه دانش و پژوهش در روان­شناسی کاربردی. دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان (اصفهان). شماره سی و نهم، صص 41-23.

شاه محمدی، ع. (1385). فرهنگ علوم ارتباطات. تهران: انتشارات زرباف.

فیلیپس، پ. (1377). ژانر، ستاره، مولف. ترجمه: ف، محمدی. تهران: بنیاد سینمایی فارابی. شماره 29.

کرباسیان، ق. (1391). رسانه و مدگرایی. مجله مطالعات اجتماعی و رسانه. سال اول، شماره 1، صص 102-72.

گیدنز، آ. (1382). تجدد و تشخص (جامعه و هویت شخصی در عصر جدید). ترجمه: ن، موفقیان. تهران: نشر نی. چاپ دوم.

مهدوی کنی، س. (1387). دین و سبک زندگی. تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع). چاپ دوم.

مهدوی‌کنی، س. (1386). مفهوم سبک زندگی، (گستره آن در علوم اجتماعی). فصلنامه تحقیقات فرهنگی. سال اول، شماره1، صص 199-23.

Chaney, D. (1993). Fictions of Collective Life. NewYork: Routledge.

Fern, E. F. (2001) .Advanced Focus Group Research. London: Sage. Touris Studies, University of Technology, Sydney.