روند، ساختار و کارکرد توسعه سیاسی- اقتصادی از اصلاحات ارضی تا انقلاب اسلامی (1357-1340)

الموضوعات : فصلنامه مطالعات سیاسی

علیرضا اسماعیلی ¹ , علی بیانی ²

1 - عضو هیات علمی و استادیار علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر
2 - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر

تاريخ الإرسال : 02 الجمعة , ذو القعدة, 1440 تاريخ التأكيد : 02 الجمعة , ذو القعدة, 1440 تاريخ الإصدار : 13 الإثنين , رمضان, 1431

الکلمات المفتاحية: توسعه, توسعه اقتصادی, توسعه سیاسی, توسعه پایدار, اصلاحات ارضی,

ملخص المقالة :

توسعه، مهمترین شاخص رفاه اجتماعی است، زیرا در برگیرندۀ شاخص‌های کمی و کیفی است. توسعه زمانی می‌تواند آثار مثبتی بر جامعه داشته باشد که پایدار یا موزون باشد. جهت حصول به توسعه پایدار یا موزون، باید از همۀ ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های جامعه به شکل مطلوب استفاده کرد تا روند، ساختار و کارکرد توسعۀ سیاسی- اقتصادی متناسب با شرایط و نیازهای جامعه تدوین گردد. ایران در دوره پهلوی با وجود ثروت‌های هنگفت نفتی در طول سال‌های 1357-1340، بویژه در اواخر این دوران، به واسطۀ بی توجهی به واقعیت‌های داخلی و خارجی نتوانست به توسعۀ سیاسی- اقتصادی دست پیدا کند، زیرا الگوی توسعۀ کشور بیش از آنکه متناسب با شرایط داخلی باشد، طبق ساختارهای کشورهای توسعه یافته تدوین گردید. به‌عبارت دیگر، عدم توجه کافی به ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های کشور، نه تنها نقش مثبتی در توسعۀ کشور ایفا نمی‌کرد، بلکه باعث عقب ماندگی و حیف و میل سرمایه‌های کشور نیز گردید، به عبارتی دیگر به رغم افزایش قیمت نفت و اصلاحات ارضی که سبب افزایش قدرت اقتصادی مردم گردید، توسعۀ پایدار شکل نگرفت.