بررسی پدیده زمین خواری با نگاهی به فقه امامیه
روح اله نیازآذری
1
(دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران.)
محمود قیوم زاده
2
(استاد گروه فرهنگ و معارف اسلامی. دانشکده علوم انسانی، واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی.ساوه. ایران.)
سعید عطازاده
3
(استادیار حقوق جزا و جرم شناسی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انتظامی و معالعات اجتماعی ناجا، تهران، ایران.)
الکلمات المفتاحية: زمین خواری, غصب, فقه امامیه:جرم انگاری: لاضرر,
ملخص المقالة :
پدیده زمین خواری یک معضل در جامعه مدنی است. مطالعات سال های اخیر نشان داده است که، بخش اعظم گسترش آن در فقدان یا عدم تنقیح صحیح قوانین مدون و مستقل است. رجوع و بررسی در فقه امامیه مشخص می نماید که، آسیب و اضرار به اموال اشخاص حقیقی و حقوقی به هر نحو، ذیل آیات و روایات متعدد محکوم بوده و در کلام فقهاء نیز در قالب قواعد فقهی این موضوع به رشته تحریر درآمده است. تفحصّ در مفاد قواعد مشهوری هم چون لاضرر، حرمت أکل مال به باطل، احترام مال مسلمان، غرور، غصب و... که بعضاً به عنوان اصل قانونی، مبنای قوانین مختلف در روابط مالی، اقتصادی و اجتماعی جامعه اسلامی هستند، دغدغه شارع بر ضرورت مداقّه و تبیین قوانین کارآمد در این موضوع نوپدید را نیز به طریق اولی اثبات می نماید. این مقاله در صدد آن است تا مشخص نماید از ضرورت های انکارناپذیر در جریان فکری فقه امامیه، تدوین جرم مستقل، ترسیم مسیر صحیح نظارت، شناسایی حوزة ها و منافذ بسط و گسترش این پدیده مضرّ در جامعه است که می بایست به شکل قوانین مدون با حداکثر دقت و ظرافت، از سوی قانونگذار حکومت اسلامی تنقیح و اجرایی گردد
