آموزش ونهادهای آموزشی ایران در سه قرن نخست هجری
الموضوعات : فصلنامه تاریخ
محمد سپهری
1
(استاد گروه تاریخ دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی)
حمید رضا امینه
2
(دانشجوی دکترای تاریخ و تمدن ملل اسلامی،دانشگاه آزاداسلامی واحدتهران مرکزی)
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
در دین مبین اسلام دانش اندوزی و آموزش آن اهمیت فراوان دارد.این نکته در آیات و روایات گوناگون مشهود است.بنابراین با ورود اسـلام بـه ایـرانتوسعۀآموزش و تعلیم و تعلم به پیشرفت خود ادامه داد.مسجد که طبق سنت پیامبر یک نهاد سیاسـی ،اجتماعی،آموزشـی، عبـادی و... بـود ،بـه اولـیننهادآموزشی در ایران و سایر مناطق مفتوحه،به منظور آموزش های دینی و احادیث نبوی مبدل شد.و در کنار آن همزمان با توسعۀ علوم و دایرة آن نهادهای دیگری از قبیل رواق ها، دکان ها ، بیمارستانها، مکتب خانه ها،کتابفروشی ها و...روند آمـوزشرا پیش بردند.این پیشرفت در زمان امویان به علت تعصب و قومی گری بنی امیه ،عدم حضور ایرانیان در مسائل سیاسی-فرهنگی و... و پیـروی از سـنت شـفاهی درشیوه های آموزشی به کندی صورت پذیرفت.اما به دلیل نیاز مسلمانان به دانش سرزمین های بیگانه و ترجمـه آن در همـین دوره و سـپس حمایـت ازعلما و دانشمندان و کنار گذاشتن خوی قومی گری بنی عباس و ایجاد نهضت ترجمه توسط آنان و همچنین حضور رجال سیاسـی ایرانـی در دسـتگاهخلافت،ایران اسلامی شاهد نهضت علمی و تأسیس نهادهای آموزشی گوناگون و بروز علما و دانشمندان برجسته در شهرهای مختلف شد.واژگان کلیدی: نهادهای آموزشی،تعصب نژادی،علوم دینی،نهضت ترجمه
_||_
