هنر تعزیه در عصر ناصری با تکیه بر سفرنامههای خارجی
الموضوعات : فصلنامه تاریخ
1 - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی – واحد تهران مرکزی
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
عزیه به عنوان نمادی شیعی – ایرانی است که در باره واقعه کربلا و کشته شدن حسین بن علی )ع( و دیگر مصائب اهل بیت به دست افرادی کههریک نقشی از شخصیت های اصلی را بر دوش دارند نشان می دهد .ناصرالدین شاه که سخت خود را شیفته معصومین بویژه امام حسین )ع( نشانمی داد بیشتر از شاهان دیگر قاجار خود را پایبند به عزاداری عاشورا می دانست و در اجرای آن ذوق واهتمام زیادی نشان می داد این هنر در عهدناصری رواج چشمگیری یافت و همین امر سبب جلب توجه بسیاری از سیاحان خارجی شد، که هریک برداشتی از آن داشتند. مقاله حاضر به شیوهیکتابخانهای و مراجعه به سفرنامههای خارجی با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی دیدگاه سفرنامهنویسان خارجی به نمایش تعزیه پرداخته است. دریک نگاه کلی نتیجهی این پژوهش بیانگر آن است که بسیاری از سفرنامهنویسان خارجی برداشتی سطحی داشته و به درک درستی از واقعیت تعزیه وعلت جایگاه آن نزد ایرانیان نرسیدند و نگاه اروپا محور آنان مانع از درک عمیق فرهنگ ایرانی - اسلامی شده است
_||_
