Muṣībat-Nāme by Attar Neyshaburi; A Mixture of Practical Ethics and Mysticism (Concentrating on Fable)

Subject Areas : شاهنامه

Parvin Rezaei ¹ ( Assistant Professor of Persian Language and Literature, Islamic Azad University, Borojerd Branch.)

Received: 2021-04-04 Accepted : 2021-04-04 Published : 2021-02-19

Keywords: Ethics, practical mysticism, Advice, Muṣībat-Nāme,

Abstract :

Attar Neyshabouri's moral views and words in Persian poetry and prose are valuable and worthy for further reflection and more research. Though the mythical and linguistics characteristics of Attar's works have been mainly focused on, the moral and and didactic issues of his works, especially in his Muṣībat-Nāme, have been less researched on. This article is going to perform a content and statistical analysis of Muṣībat-Nāme. The research seeks to answer the following questions: which themes, moral contents, and advice are more outstanding in Attar's mystical view in Muṣībat-Nāme? and is Attar's mysticism close to practical wisdom? Attar's concern was to elaborate virtues and warning and forbidding vices. Ethical and humanizing issues in educational and mystical literature are frequently recounted in the journey of the main character, i.e. Fekrat as a seeker. These themes were good temperament, fraternity, kindness, reflecting on afterlife and destiny, belief in mortality, forgiveness, justice of the king and ruler, love, servitude, modesty, trivializing the lust, avoiding lies and greed, invitation to fellowship and contentment, learning wisdom, sincerity, friendliness, despising the world, condemnation of the world and the self, observance of moderation in affairs, tolerance and patience. While narrating the mystical allegory of the journey for self-knowledge, Attar did not neglect the educational and moral anecdotes; And as far as possible, in the section of short anecdotes of this mystical prose, he considered ethics, moral virtues and preaching to follow them, condemning moral vices and avoiding from them. Another result of this research is that the expression of advice and educational topics of the short anecdote section in these forty essays (destination) is usually consistent with that section. For instance, during the narration of the seeker's journey to the soil, he spoke of humility and modesty, and during the journey to visit prophet Ibrahim (the God’s friend), he spoke of friendliness, fraternity and friendship. One important result of this research is that most of Attar's educational and advisory verses have been in short anecdotes and the sayings of Old man to Fekrat the seeker have more mystical aspects.

References:

 

1. قرآن کریم، ترجمۀ مهدی الهی قمشه‌ای.

2. نهج‌البلاغه (۱۳۸۸)، گردآوری محمد بن حسین شریف رضی، تصحیح صبحی صالح، چ۱، قم: دار العرفان‏.

3. ابن مسکویه، محمد بن علی (1371)، طهارة الاعراق (اخلاق و راه سعادت)، ترجمه و اقتباس از بانو مجتهده ایرانی، انجمن حمایت از خانواده‌های بی‌سرپرست.

4. افلاطون (138۶)، دورۀ کامل آثار، ترجمۀ محمد حسین لطفی، تهران: خوارزمی.

5. اکرمی، میرجلیل و دینی، هادی (1397)، «تجلیات عرفانی مبارزه با نفس در مثنوی های عطار (منطق الطیر، الهی نامه، اسرارنامه و مصیبت‌نامه)؛ مجلۀ پژوهش زبان و ادب فارسی دانشگاه تبریز، سال 71، شمارۀ 238، 27‌ـ47.

6. الهی‌زاده، مریم و محققی، عبدالمجید (1395)، در مقالۀ «تحلیل و بررسی نقد اجتماعی در مصیبت‌نامۀ عطار بر مبنای روش‌شناسی اسکینر»، فصلنامۀ تخصصی تفسیر متون زبان و ادبیات فارسی، شمارۀ 95، 138‌ـ172.

7. انصاری، محمدعلی (1337)، غرر الحکم و درر الکلم، مجموعه کلمات قصار حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب؛ گردآوری عبدالواحد بن محمد آمدی، تهران: محمدعلی انصاری قمی.

8. براتی، محمود و علی‌محمد محمودی (1390)، «نگاه تعلیمی اسدی طوسی در کتاب حماسی گرشاسب‌نامه و برخی از اندیشه‌های مذهبی و اندرزهای وی»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال سوم، شمارۀ ۱۲، 26ـ55.

9. پیروز، غلامرضا و غفوری، عفت‌سادات (1396)، «تحلیل منطق‌ الطیر و مصیبت‌نامۀ عطار نیشابوری بر اساس نظریۀ سازنده‌گرایی ویگوتسکی و برونر»، شعرپژوهی دانشگاه شیراز، سال نهم، شمارۀ 3 (پیاپی 33)، 20‌ـ44.

10. تمیم‌داری، احمد (1379)، کتاب ایران (تاریخ ادبیات پارسی، مکتب‌ها، دوره‌ها سبک‌ها و انواع ادبی)، تهران: الهدی.

11. ثروت، منصور (1378)، گنجینه حکمت در آثار نظامی، چ۲، تهران: امیرکبیر.

12. خلیلی جهان‌تیغ، مریم و دهرامی، مهدی (1391)، «ادبیات تعلیمی و تربیتی در شاهنامه فردوسی»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، دورۀ سوم، شمارۀ 11، 41ـ58.

13. رضی، احمد و فرهنگی، سهیلا (139۱)، «لحن تعلیمی در دیوان حافظ»، پژوهشنامه ادبیات تعلیمی، سال پنجم، شمارۀ 18، 79ـ102.

14. ـــــــ (1388)، «طرحی برای طبقه‌بندی انواع ادبی در دورۀ کلاسیک»، فصلنامۀ پژوهش‌های ادبی، دانشگاه تربیت مدرس، سال ششم، شمارۀ 24، ۸۱ـ۱۰۶.

15. زرین‌کوب، عبدالحسین (1392)، نقد ادبی، تهران: امیرکبیر.

16. سجادی، سید جعفر (1383)، فرهنگ اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، تهران: طهوری.

17. سرباز برازنده، فرح (1394)، «نقد اجتماعی در مصیبت‌نامۀ عطار»، زبان و ادب فارسی دانشگاه آزاد سنندج، سال هفتم، شمارۀ 23، 21ـ48.

18. سعدی شیرازی، شیخ مصلح‌الدین (1373)، گلستان سعدی، تصحیح، مقدمه و شرح از غلامحسین یوسفی، تهران: امیرکبیر.

19. شمیسا، سیروس (1373). انواع ادبی، چ۲، تهران: فردوس.

20. طوسی، خواجه نصیرالدین (1360)، اخلاق ناصری، تصحیح مجتبی مینوی و علیرضا حیدری، تهران: خوارزمی.

21. طهماسبی، فریدون (1391)، «مضامین اخلاقی بوستان و مقایسۀآن بانهج ‌البلاغه»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، دانشگاه آزاد اسلامی دهاقان، شمارۀ 16، 190‌ـ218.

22. عظیمی اقدم، مریم و یوسف‌فام، عالیه (1391)، «فرجام‌شناسی در الهی‌نامه و مصیبت‌نامه عطار نیشابوری»، فصلنامه مطالعات نقد ادبی، شمارۀ 28، 18‌ـ43.

23. عطار نیشابوری، فریدالدین (1399)، مصیبت‌نامه، تصحیح، مقدمه و تعلیقات محمدرضا شفیعی‌کدکنی، تهران: سخن.

24. علیزاده، مهدی (1389)، اخلاق اسلامی، مبانی و مفاهیم، قم: دفتر نشر معارف.

25. غزالی، محمد (1374)، کیمیای سعادت، تصحیح حسین خدیو جم، تهران: علمی و فرهنگی. 

26. فردوسی، ابوالقاسم (1387)، شاهنامه، به‌کوشش سعید حمیدیان، بر اساس چاپ مسکو، تهران: قطره.

27. فرشیدورد، خسرو (1363)، دربارۀ ادبیات و نقد ادبی، تهران، امیرکبیر.

28. فروزانفر، بدیع‌الزمان (1389)، شرح احوال و نقد و تحلیل آثار عطار، چ۱، تهران: زوار.

29. فلاح، مرتضی (1387)، «سه نگاه به مرگ در شعر قدیم»، دوفصلنامه علمی‌پژوهشی پژوهش زبان و ادبیات فارسی، سال یازدهم، شمارۀ 11، 223‌ـ245.

30. قبادی، حسینعلی و همکاران (1390)، «پیام‌های جهانی عطار برای مشکلات فکری انسان معاصر»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال سوم، شمارۀ  ۱۱، 87‌ـ110.

31. قشیری، حسن بن احمد عثمانی (1385)، رسالۀ قشیریه، تصحیح و استدراکات بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: علمی و فرهنگی.

32. محسنی، مرتضی و سبیکه، اسفندیار (1394)، «تعامل انسان و خدا در مصیبت‌نامۀ عطار»، پژوهشنامۀ عرفان، شمارۀ ۱۰، 83ـ106.

33. مدرس‌زاده، عبدالرضا و صفوی، بنفشه سادات (1390)، «نگاهی به آموزه‌های اخلاقی در غزل‌های سعدی»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، سال سوم، شمارۀ 12، 127ـ148.

34. مشرّف، مریم (1389)، جستارهایی در ادبیات تعلیمی ایران، تهران: انتشارات سخن و دانشگاه شهید بهشتی.

35. موسوی جروکانی، سید حامد و همکاران (1395)، «معنای زندگی در مصیبت‌نامۀ عطار نیشابوری»، مجلۀ ادبیات عرفانی، شمارۀ 14، 65‌ـ89.

36. مولوی، جلال‌الدین محمد بلخی، (1387)، مثنوی معنوی، تصحیح محمد استعلامی، تهران: سخن.

37. مهدی‌پور، حسن (1395)، «نظریۀ اخلاق عرفانی عطار نیشابوری»، دوفصلنامۀ پژوهشنامۀ عرفان، شمارۀ ۱۵، 166‌ـ191.

38. ناظری، نعمت‌الله (1369)، پند و حکمت فردوسی در متن داستان‌هایش، چ۱، تهران: جاویدان خرد.

39. یلمه‌ها، احمدرضا (1390)، «بررسی تطبیقی اشعار تعلیمی فردوسی و حافظ»، پژوهشنامۀ ادبیات تعلیمی، دانشگاه آزاد اسلامی دهاقان، شمارۀ 11، 153‌ـ170.