Comparison of Advisory Themes of Minoo-ye Kherad and Afarin Name of Abu Shakoor Balkhi

Subject Areas : شاهنامه

Ghorban Ali Ebrahimi ¹ (Assistant Professor of Persian Language and Literature at the Azad University of Najaf Abad.)

Received: 2018-01-25 Accepted : 2018-01-25 Published : 2017-08-23

Keywords: Rationalism, Advice, Minoo-ye Kherad, Abu Shakoor Balkhi, Afarin Nāme,

Abstract :

The history of didactic literature, especially advisory literature is very long in the Persian literature. This form of literature was oral at first and later on, in the era of writing, they all became documented. The advisory literature became more apparent in the Sassanian empire era and its flow to Persian Dari literature from two known sources which were the culture of oral transportation and written documented sources. The research below has compared the Minoo-ye Kherad which is a literary work from Sassanian period with Afarin Nāme by Abu Shakoor Balkhi and their contextual resemblances and differences have been found and are analyzed. The purpose of this research is to find the source of didactic literature in the early period of Persian literature and the comparison of above work resulted in that the source of early Persian literature works was from the advisory literature works of Sassanian empire era and the resemblance between the two group of works is indeed undeniable.    

References:

1- ابوشکور بلخی (1393). آفرین‌نامه، به تصحیح و توضیح هاشم محمدی، قم: بهمن آرا.

2- تفضلی، احمد (1386). تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، تهران: سخن.

3- دبیرسیاقی، محمد (1356). پیشاهنگان شعر پارسی، تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی.

4- دهخدا، علی‌اکبر (1377). لغت‌نامه، تهران: انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.

5- زنر، آر. سی (1375). طلوع و غروب زردشتی‌گری، ترجمۀ تیمور قادری، تهران: فکر روز.

6- زنر، آر. سی (1392). زروان یا معمای زرتشتی‌گری، ترجمۀ تیمور قادری، تهران: امیرکبیر.

7- صفا، ذبیح‌الله (1364). تاریخ ادبیات در ایران، تهران: فردوس.

8- عفیفی، رحیم (1374). اساطیر و فرهنگ ایرانی در نوشته‌های پهلوی، تهران: توس.

9- عنصرالمعالی، کیکاووس بن اسکندر (1386). قابوس‌نامه، تهران: علمی و فرهنگی.

10- فردوسی، ابوالقاسم (1386). شاهنامه، به تصحیح جلال خالقی مطلق، تهران: مرکز دایرۀ‌المعارف بزرگ اسلامی.

11- فضیلت، فریدون (1381). کتاب سوم دینکرد، تهران: فرهنگ دهخدا.

12- فوشه‌کور‌، شارل هانری دو (1377). اخلاقیات: مفاهیم اخلاقی در ادبیات فارسی از سدۀ سوم تا هفتم هجری، ترجمه محمدعلی امیرمعزی و عبدالمحمد روح‌بخشان، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.

13- محجوب، محمدجعفر (1350). سبک خراسانی در شعر فارسی: بررسی مختصات سبکی شعر فارسی از آغاز ظهور تا پایان قرن پنجم هجری، تهران: دانش‌سرای عالی.

14- مزداپور، کتایون (1386). اندرزنامه‌های ایرانی، تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی.

15- مشرف، مریم (1389). جستارهایی در ادبیات تعلیمی ایران، تهران: سخن با همکاری دانشگاه شهید بهشتی.

16- مهاجرانی، عطاءالله (1382). حماسۀ فردوسی (نقد و تفسیر نامۀ نامور)، تهران: اطلاعات.

17- مینوی خرد (1385). ترجمة احمد تفضلی، تهران: توس.

18ـ یلمه­ها، احمدرضا (1395). بررسی خاستگاه ادبیات تعلیمی منظوم و سیر تطور و تحول آن در ایران، پژوهشنامه ادبیات تعلیمی، سال هشتم، شماره 29، ص90-61.