Political Culture, Individuality and Reproduction of Authoritarianism in Iran

Subject Areas :

Seyedeh Leila Mousavi ¹ (Ph.D. Stutent of Political Scinece Group, Reseraech and Scinece Branch, Islamic Azad University, Iran, Tehran)
Majid Tavasoli Rokn Abadi ² (Asistant Prof. of Political Scinece Group, Reseraech and Scinece Branch, Islamic Azad University, Iran, Tehran)

Received: 2016-09-30 Accepted : 2016-12-17 Published : 2017-01-20

Keywords: Authoritarianism, culture, Individuality, Political Culture, Reproduction of Authoritarianism,

Abstract :

There is a long history of authoritarianism in Iran. Ever since the first ancient empires were born in Iran and when political structure was formed, the authoritarianism was borne in iran. In all past centuries has accompanied the Iranian authoritarian political structure.And features have been more or less stable political system in this country. But the question is why authoritarianism during many centuries despite historical changes still retains deep roots in Iran and has been perpetuated in the form of quasi-authoritarianism? This article's hypothesis is that despite the impact of various factors, Political culture should be the foremost reproduction of authoritarianism in Iran. A factor that has led to authoritarian and semi-authoritarian political systems of the past centuries combined with the Iranians and their political life. Among the components of political culture has been some more and some less.This paper is among several components, mainly on the weakness of individuality in Iranian society and its causes Specially focus on making the authoritarian Iranian family in continuation of authoritarianism.

References:

- ازغندی، علیرضا (1376)، ناکارآمدی نخبگان سیاسی در ایران بین دو انقلاب، تهران: قومس.

- ازغندی، علیرضا (1385)، درآمدی بر جامعه­شناسی ایران، تهران: نشر قومس.

- استونز، راب (1387)، متفکران بزرگ جامعه‌شناسی، ترجمه مهرداد میردامادی، تهران: نشر مرکز، چاپ پنجم.

- آلموند، گابریل، پاول بینگهام، و رابرت جی مونت (1381)، چهارچوبی نظری برای بررسی سیاست تطبیقی، ترجمه علیرضا طیب، تهران: مرکز آموزش مدیریت دولتی، چاپ سوم.

- امام، عبدالله‌فتاح (1377)، خودکامه، ترجمه حمیدرضا آژیر و محمدرضا مروارید، تهران: انتشارات سروش.

- امین، سیدحسن (1386)، «وحدت وجود در فلسفه و عرفان»، نشریه حافظ، شماره 47، صص 48-46.

- بشیریه، حسین (1370)، «اقتدارگرایی، تکثرگرایی و فرهنگ سیاسی ایران»، ایران فردا، شماره 29، صص30-20.

- بشیریه، حسین (1381)، آموزش دانش سیاسی، تهران: نشر نگاه معاصر، چاپ دوم.

- بشیریه، حسین (1386)، عقل در سیاست، چاپ سوم، تهران: نشر نگاه معاصر.

- بشیریه، حسین (1392)، دیباچه­ای بر جامعه­شناسی سیاسی ایران دوره جمهوری اسلامی ایران، تهران: انتشارات موسسه نگاه معاصر، چاپ ششم.

- پیران، پرویز (1384)، «نظریه­ راهبرد و سیاست سرزمینی جامعه ایران»، فصلنامه اندیشه ایرانشهر، شماره 6، صص: 34-22.

- پیمایش ملی فرهنگ سیاسی مردم ایران (1384)، موج اول، تهران: انتشارات مرکز افکار سنجی دانشجویان ایران (ایسپا).

- توسلی رکن­آبادی، مجید (1388)، «شرق­شناسی هگلی و سیاست رسانه­ای مبتنی بر اسلام‌ هراسی»، مجله رسانه، شماره 79، صص70-60.  

- جهانبگلو، رامین (1383)، موج چهارم،تهران: نشر نی.

- جهانیان، ناصر (1378)، «فردگرایی و نظام لیبرال- سرمایه­داری»، نشریه کتاب نقد، شماره سوم.

- دوورژه، موریس (1379)، اصول علم سیاست، ترجمه ابوالفضل قاضی‌شریعت‌پناهی، تهران: انتشارات دادگستر، چاپ دوم.

- زرین­کوب، عبدالحسین (1385)، تصوف ایرانی در منظر تاریخی آن، به کوشش مجدالدین کیوانی، تهران: انتشارات سخن، چاپ دوم.

- زیباکلام، صادق (1373)، ما چگونه ما شدیم، تهران: انتشارات روزنه.

- سریع­القلم، محمود (1391)، اقتدارگرایی ایرانی در عهد قاجار، تهران: نشر فرزان‌روز.

- طبیبی، حشمت­الله (1369)، «پیدایش تصوف و زمینه­های اجتماعی آن»،فصلنامه مطالعات جامعه­شناختی، شماره 4، صص 90-55.

- فلاح­رفیع، علی (1383)، «تاملات فلسفی ارسطو در باب سیاست»، معرفت، شماره 79، صص25-9.

- فنایی‌اشکوری، محمد (1392)، «عرفان در ایران، جایگاه عرفان و تصوف و تعلیم و ترویج آن در ایران معاصر»، اندیشه دینی، شماره 46، صص: 68-47.

- فولر، گراهام (1373)، قبله عالم: ژئوپلیتیک ایران، ترجمه عباس مخبر، تهران: نشر مرکز.

- قندچی‌تهرانی، داود (1379)، اقتدارگرایی (رساله­ای درباره فردیت)، تهران: چاپ صنوبر. 

- کاتم، ریچارد (1371)، ناسیونالیسم در ایران، ترجمه احمد تدین، تهران: انتشارات کویر.

- کاظمی­زند، سیدعلی‌اصغر (1382)، بحران نوگرایی و فرهنگ سیاسی در ایران معاصر، تهران: نشر قومس، چاپ دوم.

- کمالی، علی­اکبر (1374)، بررسی مفهوم جامعه­پذیری، انتشارات تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.

- گودرزی، غلامرضا (1389)، درآمدی بر جامعه‌شناسی استبداد ایرانی، تهران: انتشارات مازیار.

- همایون‌کاتوزیان، محمدعلی (1391)،استبداد، دموکراسی و نهضت ملی، تهران: نشر مرکز، چاپ پنجم.

- هیوود، اندرو (1391)، مفاهیم کلیدی در علم سیاست، ترجمه حسن سعیدکلاهی و عباس کاردان، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ دوم.

English Source

- Adorno, T. W. and et al, (1950), Authoritarian Personality, New York: Harper.

- Bedeski, Robert (1997), "Authoritarian System", Government and Politics, Vol.1, pp.1-6.

- Duckitt, J. (1389), "Authoritarianism and Group Identification: A New View of an Old Construct", Political Psychology, Vol.10, No.1, pp.63-84.

- Encyclopedia of the Social Science (1989), New York: the Macmillan and Free Press, Vol.3.

- Vestal, Theodore M. (1999), Ethiopia: A Post-Cold War African State, Sociology and You, New York: Free Press.