Oath in Shahnameh and its mythic connection with water and fire

Subject Areas : epic

Darya Haydari ¹ (کارشناس ارشد شته زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن، ایران)

Received: 2012-11-04 Accepted : 2013-02-19 Published : 2014-02-20

Keywords: Ceremony, oath, Myths, saokatevant, Var trial, innocence, righteousness, elements of water and fire,

Abstract :

Ferdowsi’s Shahnameh is and eternal singular work which has kept ancient Persian ceremonies and culture within itself. Each of these ceremonies is worthy of analysis namely the ceremony regarding making a vow which is also used today and is dealt with in different places in Shahnameh. Hence in this article swear an oath and ancient beliefs in this connection and its reflection in Shahnameh and also its mythological connection with the two elements of water and fire is investigates. Sogand is a Persian word and its equivalent in Arabic is Ghasam and yamin. Dr Moein in the margin of Borhane-Ghate’ has brought if after the entry Sukeh. Sogand with the first and third accent innnnnn Avesta is Saokatevant (Gogerdmand) means that which has sulfur. In ancient Peasia and in complicated and ambiguous trials, the two sides were examined on a trial or test called sogand or oath. Sogand is part of a var (godly trials in ancient Persia). Sogand is a poisonous drug dissolved in water in form of a drink given to the accused. If he were innocent, he came to no harm and his innocence and righteousness was proved and if he were guilty, the poison would cause him death.

References:

- قرآن کریم.

- آموزگار، ژاله. (1384). اسطوره زندگی زردشت، تهران، نشر چشمه.

- اشرف احمدی، علی. (1346). قانون دادگستری در شاهنشاهی ایران باستان، تهران، وزارت فرهنگ و هنر.

- اون والا، رستم. (1922). روایت داراب هرمزیار، بمبئی ( بریتیش ایتدیا پرس 1922).

- باقری، مهری. (1386). دین‌های ایران باستان، تهران، نشر قطره.

- باوند سوادکوهی. (1382). جایگاه سوگند در فرهنگ عامیانه ایران، نشریه اعتماد، 24/6/82.

- بنیادلو، نادیا. (1381). سقاخانه‌های تهران، موسسه فرهنگی هنری بینش پژوه، پژوهشکده مردم شناسی.

- پور داوود، ابراهیم. (1343). ویسپرد، تهران، انتشارات ابن سینا.

- پورداوود، ابراهیم. (1380). خرده اوستا. تهران، نشر اساطیر.

- دشتگل، هلنا، مقاله صورت آب، کتاب ماه هنر، شماره 57و 58.

- دوستخواه، جلیل. (1370). اوستا کهن ترین سرودها و متن های ایرانی، تهران، انتشارات مروارید.

- راشد محصل، محمد تقی زند. (1370). بهمن یسن، تهران، موسسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.

- رجبی، پرویز. (1380). هزاره‌های گمشده، تهران، نشر توس.

- سود آور، ابواعلا. (1384). فر ایزدی در آیین پادشاهی ایران باستان، تهران، نشر نی.

- قلعه خانی، گلناز. (1382). خورشید در اوستا و متون میانه در هند، مرکز تحقیقات فرهنگ و زبان ایرانی دانشگاه شهید باهنر کرمان، مجله مطالعات ایرانی شماره چهارم.

- عفیفی، رحیم. (1383). اساطیر و فرهنگ ایران، تهران، انشارات طوس.

- گربران، آلن. (1384). ژان شوالیه، ترجمه و تحقیق فضائلی، سودابه، تهران، نشر جیحون.

- معین، محمد. (1384). مزدیسنا و ادب فارسی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

- میرچ، االیاده، رساله در تایخ ادیان، ترجمه ستاری، جلال، تهران، انتشارات سروش صدا و سیما.

- نوعی، غلامحسین، اسطوره شناسی آسمان در اساطیر کهن، مجله شعر، شماره 24.

- یاحقی، محمد جعفر. (1379). فرهنگ اساطیر و اشارات داستانی در ادبیات فارسی، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، سروش (صدا و سیما).

- آسمان در نگاه اسطوره، روزنامه آفتاب یزد.