Tangled fiction fitness in one bit of khaghani

Subject Areas : Research Allegory in Persian Language and Literature

fazil abbaszadeh ¹ (Persian language & Literature teacher, Islamic Azad University, Parsabad Branch-Iran)

Received: 2013-01-21 Accepted : 2013-05-05 Published : 2013-08-23

Keywords:

Abstract :

Poets are compelled to be away from the norms of common language and are paying attention to the imagination in order to achieve from normal language to the exalted and literal language. Opacity and its variants as one of the aesthetic tools and entrance intent ofimagination are the most dynamic work of Khaghani Shirvani in poetic language. That insistence in this case caused that on the one side one of the elements of the difficulty of his poet but on the other side is considered as one of the unique and deep beauty and ambiguity of his art. The aim of this study is showing interconnectedness of artistic proportions and ambiguity networks in the horizontal axis go togetherness of words of a beat of the Madaen Porch ode and description of mythic meanings of beat considering consistent context in the vertical axis of whole poem. Khaghani as a teacher of ethic in the whole  of  this ode Particularly in the disussed Poet Could Taught deep thinking  and learning at the deep layers of the lyrics to all of the people.

References:

1. آقاسی، گیورگیسو پادماگریان، الکساندر، (1347)، حماسۀ جاوید دلاوران ساسون (ترجمه)، سلسله آثار تحقیقی و باستانی پیک.


2. آیدنلو، سجاد، (1389)، بررسی و تحلیل چند رسم پهلوانی در متون حماسی، فصل­نامه تخصصی پیک نور، دانشگاه پیام نور، شماره 1، تابستان: 5-36.


3. استعلامی، محمد،(1387)، نقد و شرح قصاید خاقانی براساس تقریرات بدیع الزمان فروزانفر، تهران: زوار.


4. ایگلتون، تری، (1390)، پیش درآمدی بر نظریه­ی ادبی، ترجمه­ی عباس مخبر، تهران: مرکز، چ ششم.


5. برزگر خالقی، محمد رضا، ومحمدی، محمد حسین، (1389)، مرثیه خوان مداین، تهران: زوار.


6. -----------، (1387)،  شرح دیوان خاقانی، تهران: زوار.


7. خاقانی شروانی، بدیل بن علی، (1380)، دیوان خاقانی با مقدمه­ی استاد بدیع الزمان روزانفر به کوشش منصور، جهانگیر، تهران: نگاه.   


8. دزفولیان، کاظم و عباسی، علی، (1384)، «بهبود زبان فارسی از نظر ادبی»، تهران: پژوهش­نامه­ی علوم انسانی، شماره­های 45 و 46: 56.


9. دهخدا، علی اکبر، (1343) لغت­نامه، مجلدات مختلف، تهران: دانشگاه تهران.


10. رامپوری، غیاث الدین محمدبن جلال الدین بن شرف الدین، غیاث اللغات، تصحیح دبیر سیاقی، سید محمد، تهران: کانون معرفت.


11. زریاب خویی، عباس، (1374)، آیینه جام، چ دوم، تهران: علمی.


12. زمردی، حمیرا، (1387) نمادها و رمزهای گیاهی در شعر فارسی، تهران: زوار.


13. سجادی، ضیاالدین، ایهام و تناسب در شعر خاقانی و حافظ، تهران: مجله­ی دانشکده ادبیات و علوم انسانی، شماره 80 : 100 و 99.


14. شفیعی کدکنی، محمّدرضا، (1386)، قلندریّه در تاریخ، تهران: سخن. 168.


15. شیری، قهرمان، (1390)، ابهام ادبی، فنون ادبی دانشگاه اصفهان، سال سوم، شماره 2، پاییز و زمستان:16.


16. علوی مقدم، مهیار، (1377)، نظریه­های نقد ادبی معاصر، تهران: سمت.


17. فتوحی، محمود، (1387)، ارزش ادبی ابهام از دو معنایی تا چند لایگی معنا، مجله­ی زبان و ادبیات فارسی، تهران: دانشگاه تربیت مدرس، شماره­ی 62، سال شانزدهم، پاییز: 17 و 37.


18. فرشیدورد، خسرو، (1363)، درباره ادبیات و نقد ادبی، ج2، تهران: امیر کبیر.


19. کیا، خجسته، (1375)، قهرمانان بادپا در قصّه­ها و نمایش­های ایرانی، تهران: مرکز.


20. کزازی، میرجلال الدین، (1380)، گزارش دشواری­های دیوان خاقانی، تهران: مرکز. چ دوم.


21. ماهیار، عباس، (1388)، مالک ملک سخن، تهران: سخن. چ اول.


22. محمد حسین خلف تبریزی، (1375)، برهان قاطع، به اهتمام محمد معین، تهران: امیرکبیر.


23. محمدی،علی، (1387)، ابهام در شعر فارسی، رخسار اندیشه، به کوشش ابراهیم خدایار، تهران: دانشگاه تربیت مدرس:561.


24. معین، محمد، (1364)، فرهنگ فارسی،6 جلدی، تهران: امیر کبیر.


25. منوچهری دامغانی، (1375)، دیوان، به کوشش دبیر سیاقی، سید محمد، تهران: زوار. چ دوم.


26. مولوی، جلال الدین محمد بلخی، (1379)، مثنوی معنوی، مطابق نسخه­ی تصحیح شده­ی رینولد نیکلسن، تهران: آذر.


27. نظامی عروضی سمرقندی، احمدبن عمر، (1374)، گزینه­ی چهار مقاله­ی نظامی عروضی، انتخاب و شرح معین الدینی، فاطمه، تهران: قطره.


28. نظامی، الیاس بن یوسف، (1387)، خمسه نظامی، بر اساس چاپ مسکو – باکو، تهران: هرمس. چ دوم.


29. هدایت، صادق، (1342)، نیرنگستان، تهران: امیر کبیر.