راهبردهای جمهوری اسلامی ایران در قبال امنیت خلیج فارس
محورهای موضوعی : فصلنامه علمی تحقیقات سیاسی و بین المللی
محمد علی بصیری
1
(استادیار و عضو هیأت علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان basiri360@yahoo.com)
لیلا جاویدی
2
(کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا mohammadi570@yahoo.com)
کلید واژه: خلیج فارس, امنیت, جمهوری اسلامی ایران, امنیت منطقه ای, اعتمادسازی,
چکیده مقاله :
منطقه خلیج فارس همواره به عنوان یکی ازمناطق مهم امنیتی، راهبردی و اقتصادی در نظام بین الملل از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده، به گونه ای که در طول قرن های اخیر، پیوسته مورد توجه قدرت های بزرگ جهانی بوده و از تجاوز آنها در امان نمانده است. امروزه با اکتشاف نفت، و با توجه به نقش اساسی آن در اقتصاد جهانی، امنیت و ثبات این منطقه دغدغه اصلی کشورهای منطقه و جهان است. به نظر می رسد با توجه به بافت دولت های منطقه ی خلیج فارس و وضعیت سرزمینی و جغرافیای سیاسی آن امنیت منطقه ای مبتنی بر همکاری بین دولت های منطقه، مناسب ترین شیوه برای تامین امنیت خلیج فارس است. البته این مهم نیز حاصل نمی شود، مگر با به کارگیری شیوه های گوناگون اعتماد سازی متقابل بین دولت های منطقه برای رفع سوء تفاهمات که وظیفه سران کشورهای منطقه است.
The Persian Gulf region is one of the important security, strategic and economic regions in international system. For these reasons it is having important place and throughout recent history great powers have paid attention to it and it has sometime become the target of their aggression. Nowadays with the advent of oil reserves and its important place in world economy the security and stability of this region is a sensitive issue for both regional as well as world powers. Taking into consideration the type, position and political geography, nature of the governments in the Persian Gulf region, a regional security based on cooperation among the countries of the region is most suitable method for the security of the region. Of course this task will not be accomplished unless different methods of mutual confidence building are pursued among the countries of the region for removing the misunderstandings. This will be achieved only through the serious efforts of the political leaders of littoral countries.
