باستان گرایی در فرهنگ و ادبیات دوران سامانی
محورهای موضوعی : تاریخ ایران اسلامی
جهانبخش ثواقب
1
(استاد گروه تاریخ دانشگاه لرستان)
اکرم کرمعلی
2
(دانشجوی دکترای تاریخ ایران دانشگاه لرستان)
کلید واژه: فرهنگ, شاهنامه, ادبیات, سامانیان, باستان گرایی,
چکیده مقاله :
پس از استیلای اعراب در خراسان و ماوراءالنهر و سایر قلمرو سرزمین ایران، جنبش های آزادی خواهی و استقلال طلبی رواج پیدا کرد. این جنبش ها منجر به پیدایش دولت های ملّی طاهریان، صفاریان و سامانیان شد. در تحکیم استقلال دولت های مذکور زبان فارسی نقش ویژه ای داشت. سامانیان از جمله حکومت هایی بودند که در راستای زنده کردن سنّت های باستانی به ادبیات پارسی توجه نشان دادند و ثمرات خوبی بر جای گذاشتند که شاهنامة حکیم توس نمونه ای از آن است. در این مقاله به روش کتابخانه ای و به شیوة توصیفی- تحلیلی، راهبرد فرهنگی سامانیان و نگرش به دورة باستان در ادبیات آن دوران بررسی می شود. یافتة پژوهش نشان می دهد که سامانیان بسترهای لازم را برای رویکرد به باستانگرایی در عرصة ادبیات و فرهنگ را در زمانة خویش فراهم کردند.
_||_
