مطالعه تطبیقی سیاستگذاری ایران و کره جنوبی در عرصه صنعت خودرو
محورهای موضوعی : روابط بین المللسید اسمعیل حسینیگلی 1 , احمد ساعی 2
1 - دانشجوی دکتری علوم سیاسی (گرایش سیاستگذاری) گروه علوم سیاسی،
دانشکده حقوق وعلوم سیاسی،واحدعلوم تحقیقات،دانشگاه آزاداسلامی،تهران،ایران
2 - دانشیارگروه علوم سیاسی،دانشکده حقوق وعلوم سیاسی، واحدعلوم وتحقیقات،
دانشگاه آزاداسلامی، تهران، ایران
کلید واژه: رقابت, سیاستگذاری, نظام دسترسی محدود, نظام دسترسی باز, انحصار,
چکیده مقاله :
چکیده صنعت خودروسازی در ایران و کره جنوبی همزمان در برهه خاصی آغاز شد، اما دستاوردهای دو کشور در این عرصه قابل قیاس نیست. کره توانست به پنجمین خودروساز جهان تبدیل شود، اما ایران در این عرصه کاملاً ناکام ماند. ایران از آغاز راه صنعتیشدن به ویژه در عرصه خودروسازی همواره یک نظام دسترسی محدود (منطبق با نظریه داگلاس نورث و همکاران) داشته و به ندرت بستر برای ورود بخش خصوصی به فعالیت اقتصادی و شکلگیری رقابت فراهم نموده است. اما کره جنوبی هر چند در ابتدا یک نظام دسترسی محدود داشته به تدریج از دسترسی محدود شکننده به پایه و پس از آن بالغ منتقل گردید و سرانجام در حال گذار به نظام سیاسی دسترسی باز قرار گرفت. دولت کره باسیاستگذاریهای مناسب و بجا توانست فضای لازم را برای شکلگیری بخش خصوصی قوی در این عرصه و رقابت با دیگران فراهم نماید. این روند بر مبنای چنین تصوری است که نظامهای سیاسی و اقتصادی کاملاً به یکدیگر وابستهاند. در نظام دسترسی محدود ورود افراد به فعالیتهای اقتصادی دشوار است و دولت عمده فعالیتهای اقتصادی را در انحصار و کنترل خود دارد. در مقابل، در نظام سیاسی باز، افراد به راحتی میتوانند وارد فعالیتهای اقتصادی شوند، رقابت کنند و دولت به عنوان یک ناظر مقتدر عمل میکند. بنابراین براساس تئوری داگلاس نورث و همکارانش مهمترین علت موفقیت کره جنوبی، گذار از نظم دسترسی محدود به نظم دسترسی باز و مهمترین علت عدم موفقیت ایران در این زمینه وجود و استمرار نظم دسترسی محدود قبل و بعد از انقلاب است.
Abstract: The automotive industry in Iran and South Korea began simultaneously at a particular time, but the achievements of the two countries are not comparable in this area. Korea was able to make a huge contribution to the global market, but Iran failed to achieve its goals. In this article, we plan to examine the paths that the two countries have taken and examine the barriers to the success of the first and the causes of the success of the latter. For this purpose, we must look at the nature of the political system and, consequently, the economics of the political system and the policies of the two countries. Since the beginning of industrialization, especially in the automotive sector, Iran has always had a limited access system (consistent with Douglas North.) And rarely provided a platform for private sector entry into economic activity and the formation of competition. But South Korea, although initially had a limited access system, gradually shifted from fragile access to the base and then to the mature, and eventually became open access to the political system. The government of Korea, with the right solutions, could provide the necessary space to form a strong private sector in this field and compete
