سیاست های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران با رویکرد تئاتر سیاسی
محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات سیاسیعلیرضا شهرکی 1 , محمد علی خسروی 2 , سید اسمعیل حسینی گلی 3
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
2 - گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران مرکز
3 - دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز
کلید واژه: سیاستگذاری فرهنگی, تئاترسیاسی, هنرنمایشی,
چکیده مقاله :
سیاست گذاری فرهنگی برای هر کشوری جز عناصر مهم توسعه ملی قلمداد می شود. با توجه به ماهیت جهانی شدن فرهنگ و نقش برجسته آن در ابعاد اقتصادی و سیاست بین الملل بقا و پویایی یک نظام سیاسی توجه به مقوله مهم سیاست گذاری فرهنگی برای دولت ها بسیار مهم است. سوال اصلی مقاله تاثیر گذاری سیاست بر فرهنگ بصورت عام و نمایش به صورت خاص می باشد. از دیگر سو با این فرضیه که بر اساس سیاستهای کلی نظام برنامه ریزان فرهنگی ایران با مقدم داشتن توسعه اقتصادی بر مسائل فرهنگی عملکرد مناسبی نداشته سیاست گذاری های فرهنگی در عمل بیشتر نمایشی بوده تا عمیق ریشه ای و هدف مند. در نهایت یافته ها نشان میدهد تئاتر به عنوان مهمترین اتفاق حوزه دیپلماسی فرهنگی می تواند به عنوان ابزار قدرت نرم جهت اعتلای فرهنگ، تعاملات اجتماعی و توسعه اقتصادی مد نظر قرار گیرند در حالی که خطای استراتژیک دولت در این حوزه یک نگاه هزینه ای بوده نه سازنده
Cultural policymaking is considered an important element of national development for any country. Given the nature of the globalization of culture and its prominent role in economic and international policy dimensions, the survival and dynamism of a political system, it is very important for governments to pay attention to the important category of cultural policy making. The main question of the article is the impact of politics on culture in general and theater in particular. On the other hand, with the hypothesis that based on the general policies of the Iranian cultural planners' system, by prioritizing economic development over cultural issues, cultural policies in practice have been more theatrical than deep, radical and purposeful. Finally, the findings show that theater, as the most important event in the field of cultural diplomacy, can be considered as a soft power tool to promote culture, social interactions and economic development, while the government's strategic error in this area has been a cost-effective rather than constructive view.
