شادی در فرهنگ ایرانی و آثار سیاسی آن
محورهای موضوعی : تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری
علی اکبر امینی
1
(ندارد)
کلید واژه: اندیشه ایران شهری, عرفان, شادمانی, رضایت, قناعت, راستی, خرد, آرزو و ملال,
چکیده مقاله :
در فرهنگ ایران باستان بر این نمته تاکید شده که باید از غم خوردن پرهیز نمود. ایرانیان برای زدودن زنگار غم از چهره زندگی چاره اندیشی های کرده بودند، از جمله اینکه در طول سال به مناسبت های مختلف جشن هایی برپا می کردند و در آن کوچک و بزرگ و عرف و عامی به عیش می نشستند و به رثص برمی جشتند. گویا آنان به این راز پی برده بودند که خنده بر هر درد بی درمان دواست. اگر چه عرفان اسلامی برخی از آیین ها و افکار دوران خسروانی و از جمله راز و رمزهای شاد زیستن را زنده نگه داشت،ولی در عمل ما ایرانیان به تدریج بر طول ایام غم افزودیم و دوران نشاط و شادمانی را کوتاه کردیم و این امر به رغم آن بود که یکی از دو رکن اصلی دین مبین اسلام یعنی عرفان برای سبک کردن رنج زندگی و به پرواز درآوردن مرغ دل تدابیری اندیشیده است. کریشنا مورتی، عارف معاصر هندی، می گوید: شاد کردن مردم هنری است که باید دولت ها در ترویج آن بکوشند. در این مفاله راه کارهایی که عرفان برای شادتر کردن زندگی، یا دست کم موازنه میان غم و شادی و گریه و خنده، عرضه کرده است، بررسی می شود.
In ancient Iran culture, happiness was emphasized. The Iranians had found some solutions for removing sadness from their life. For instance, they had established various ceremonies where the young, and, the old, the learned and the unlearned had participated. They might have come through this secret that laughing is a drug for all pains. Although, Islamic Gnosticism has kept some thoughts and customs like the way of living a happy life alive, but sadness has been gradually increased. Krishna Murty, the contemporary Gnostic, says: making people happy is an art which governments should try to achieve. In this article the solutions offers for living a happy life or at least for adapting a balanced state between happiness and sadness are considered.
