ویژگی های مدایح و مناقب امامان در دیوان فغانی و قرآن

محورهای موضوعی : فصلنامه مطالعات قرآنی

محمد حجت ¹ , جلال ایرانمنش ²

1 -
2 -

تاریخ دریافت : 1391/05/28 تاریخ پذیرش : 1391/05/28 تاریخ انتشار : 1390/02/11

کلید واژه:

چکیده مقاله :

در این مقاله جنبه های مهم مدایح و مناقب امامان معصوم (ع) در دواوین برخی از شاعران برجسته سبک هندی بررسی شده است. بدیهی است پرداختن به این مقوله، سبب آگاهی بهتر در مورد اندیشه و اشعار ادیبانی که کلام خود را به نام و یاد بزرگترین مردان تاریخ و دفاع از آرمان ایشان مزیّن کرده اند خواهد شد. برای نیل به این هدف، اشعار شاعرانی چون فغانی(شاعر پیشگام سبک هندی) طالب آملی، کلیم کاشانی، صائب تبریزی و زلالی خوانساری در نظر گرفته شده و مشاهده می شود که شاعران مذکور در دواوین خود به زیبایی از ولایت امامان معصوم (ع) دفاع کرده و عقیده خود را در اشعارشان متجلّی ساخته اند. پیش از ورود به مبحث اصلی، مقدمه ای درباره شیوه هوشمندانه عثمان مختاری از نظر می گذرد که در آن شاعر با توجه به مقتضای زمان خویش، به نحوی غیر مستقیم و با زیرکی مثال زدنی، به مدح و منقبت پرداخته است.

چکیده انگلیسی:

This article investigates the most significant aspects of the eulogies and praises of the innocent Imams (pft) in the books of prominent poets in Hindi.s style.This article clearly revealed the thoughts of the poets who have embellished their works with name of some great men and defending their aspiration in the history to achieve this aim.the following poems have been considered:Faghani (the pioneer of Hindi.s style j.Taleb-e Amoli.Kalim-e Kashani.Saeb-e Tabrizi and Zalali-c Khansari.The findings show that all the poets defend 'velayat' and highlight their own thoughts in their poems. At last writers try to pay special attention to the style that Mokhtar Osmani has used according to his time indirectly and with an outstanding cleverness for eulogy and praise.