اثرات مصرف مزمن اپیوئیدها (مرفین) بر روی رشد و مخاط روده ای در موش سوری
محورهای موضوعی : میکروبیولوژی
سعید حبیبیان
1
(گروه علوم پایه دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد)
محمد زمانی احمد محمودی
2
(دستیار تخصصی کلینیکال پاتولوژی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران)
محمد شادخواست
3
(دستیار تخصصی داخلی دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد واحد گرمسار)
احسان خاکسار
4
(دستیار تخصصی داخلی دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران)
محسن رشیدی
5
(دانش آموخته دامپزشکی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد)
بیژن ضیایی
6
(دستیار تخصصی داخلی دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
دستگاه گوارش پس از دستگاه عصبی دارای بیشترین میزان رسپتورهای اپیوئیدی در بدن است که نشان دهنده کارآیی زیاد اپیوئیدها در این دستگاه می باشد. بنظر می رسد که مرفین و سایر ترکیبات اپیوئیدی باعث آسیب های جدی به بافت مخاط روده می شود. برای پی بردن به تاثیر مصرف طولانی مدت مرفین، شاخصترین داروی ضد درد اپیوئیدی، بر ساختمان هیستومرفولوژیکی دستگاه گوارش، مطالعه حاضر بر روی موش سوری در 3 رده سنی قبل از بلوغ (6-3هفته)، طی بلوغ (9-6 هفتگی) و قبل از بلوغ تا بلوغ کامل (12-3هفتگی) انجام شد. تعداد 150 سر موش سوری ماده نژاد Balb/c در سن 21 روزگی بطور تصادفی به 12 گروه به شرح زیر تقسیم شدند. 6 گروه آزمایشی در هر گروه 20 سر موش، 3 گروه شم در هر گروه 5 سر موش و 3 گروه کنترل در هر گروه 5 سر موش. گروه های کنترل تنها از آب لوله کشی استفاده نمودند در حالیکه گروه های شم آب لوله کشی به همراه mg/ml5 شکر و گروه های آزمایشی آب لوله کشی به همراهmg/ml 5 شکر به اضافه مرفین با دو دوزmg/ml 01/0 و یا mg/ml 1/0 مصرف کردند. نتایج نشان داد که در تمام گروه های آزمایشی، مصرف مزمن مرفین باعث کاهش وزن موش ها می شود. علاوه بر این مصرف مرفین در هر دو دوز در همه رده های سنی باعث تغیرات بافتی در قسمتهای مختلف روده باریک و کولون موش می شود؛ که شایعترین تغییر بافتی هجوم سلولهای تک هسته ای به مخاط قسمتهای مورد بررسی می باشد. بعلاوه ارتفاع و تراکم ویلوس های روده ای نیز کاهش یافت. نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که باید تغییرات پاتولوژبک بافتی را که بسته به سن موش ها و دوره زمانی مصرف آنها متفاوت می باشد در نظر گرفت.
