نسبت سنجی شرط (عدم ضرر) در امر به معروف و نهی از منکر با (رفتار امام حسین) با تاکید بر نظریه امام خمینی (ره)
محورهای موضوعی : سیاست پژوهی ایرانی (سپهر سیاست سابق)
مهدی پورحسین
1
(استادیار، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
فقهاء عدم مفسده و ضرر را یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر می دانند، اما امام حسین (ع) با این که ماهیت قیام خود را امر به معروف و نهی از منکر می دانست، با علم به شهادت، به این قیام دست زده و به این شرط عمل نکرده است. فقهاء در توجیه این اقدام امام حسین (ع)، احتمالاتی چون عدم گمان به شهادت، منحصر بودن راه به شهادت، جواز صلح با دشمن، نه وجوب آن، رمز آلود بودن حرکت امام (ع) و سقوط شرط عدم ضرر با اهمیت واجب؛ را مطرح کرده اند ولی امام خمینی با تئوریزه کردن احتمال آخر، آن را به یک نظریه تبدیل کرده و در عرصه عمل نیز آن را به اجرا در آورده است.
Jurisprudents regard “Absence of Corruption and Loss” as one of the conditions to enjoin good and forbid bad, but Imam Husayn (‘a) launched his uprising although he knew the nature of his uprising as enjoining good and forbidding bad and failed to comply with the condition. Jurisprudents for justifying such strategy of Imam Husayn (‘a) have brought up likely things like “uncertainty of martyrdom”, exclusive path of martyrdom”, “permit of peace with enemy rather than its obligatoriness”, “mystery-laden movement of Imam Husayn (‘a)” and “drop of condition of no-loss with importance of obligatoriness”, but Imam Khomeini (ra) by theorizing the last thing has changed it into a theory and has put it into practice.
_||_
