انسانشناسی عرفانی در صحیفه سجادیه و تأثیر آن بر عارفان
محورهای موضوعی : عرفان اسلامیمحمود رضا اسفندیار 1 , وحید محمودی 2
1 - دانشیار گروه ادیان و عرفان، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - دانشجوی دکتری دانشگاه ادیان و مذاهب قم و دبیر گروه ادیان و عرفان سازمان مطالعه و تدوین (سمت
کلید واژه: انسانشناسی عرفانی, عرفان, انسان شناسی, اهل‌بیت(ع), صحیفة سجادیه,
چکیده مقاله :
انسان شناسی یکی از مهم‌ترین ابعاد شناخت یک مکتب به شمار میرود. در اسلام، انسان شناسی از جایگاه ویژهای برخوردار است. آیات متعددی در قرآن به شناخت انسان اختصاص یافته است. ادعیه و احادیث مأثوره به تبعیت از قرآن حاوی مطالب مهم انسانشناسی است. از آن جمله در صحیفه سجادیه مطالب و مباحثی درباره آفرینش انسان، مراتب وجودی، اوصاف، قابلیت ها و نقاط ضعف طبیعت او بیان شده است. عارفان نیز در آثار خود به مباحث مربوط به انسانشناسی پرداخت هاند. با بررسی اندیشه های عارفان در این باب تأثیرپذیری اهل عرفان و تصوف از صحیفة سجادیه محتمل به نظر می‌رسد.
Anthropology is one of the most important aspects of understanding a school. In Islam, anthropology has a special status. There are many verses in the Holy Quran that are about human. Moreover there are a lot of prayers and Hadiths that, following the Holy Quran, bear important anthropological information. One of the relevant sources is Sahifa Sajjadiya that states delicate and deep issues about man, his existential levels and features, his natural potentialities and weaknesses. Mystics, in the light of this knowledge have discussed anthropological subjects in their works. The study of their ideas in this regard reveals the impact of the teaching of Ahlolbait (bput), especially Sahifa Sajjadiya, on the mystics and Sufis.
