صورتگری استعاره در منظومه«خسرو و شیرین» براساس دیدگاه ریکور
محورهای موضوعی : فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی
صبا پورشسب
1
(.دانشجوی دوره کارشناسی ارشد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسالمی، مشهد، ایران.)
نسرین قدمگاهی ثانی
2
(عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسالمی، مشهد، ایران.)
کلید واژه: استعاره, خسرو و شیرین, صورتگری, اروتیک, دیدگاه ریکور,
چکیده مقاله :
بلاغت در زیباشناسی شعر و زبان ادبی دریچه های تازه ای را به روی مخاطب می گشاید. ریکور بر این باور است که استعاره برای آشکار سازی در معنای ثانویه جمله بر سه مبنای مقایسه گری، تصویر شاعرانه و شمایل گونگی معنا، تحت نظریه جای سپاری و دو مبحث تأویل در حوزه چند معنایی و ارجاع گری روی می دهد که باعث طراوت استعاره می شود. براین اساس: واژه همواره از راه دیالکتیک نوآوری و رسوب گذاری در حال شکل گیری و بالندگی است. استعاره نه تنها در درک زیبایی که در جهت بیان عاطفه ای عمیق و درک بیشتر ما از معنا کمک می کند. در خسرو و شیرین نظامی، دریافتیم که استعاره با پر و بال دادن به قوه خیال، شمایل گونگی معنا را نیز به همراه دارد و واقعیت را به صورت تعلیق در می آورد. این پژوهش به روش کتابخانه ای-توصیفی و از جزء به کل (استقرایی) است و استعاره مصرحه مجرده در مقایسه با انواع استعاره ها، بسامد بیشتری را به خودش اختصاص داده است که برخی از آنها در توصیف شخصیت شیرین کاربرد ویژه ای متناسب با سیر منطقی داستان دارد و در حال و هوای عاشقانه سروده شده است. خسرو شیرین نظامی؛ نظامی از ابزارهای استعاری و استعاره پردازی است که روابط مکانی و زمانی را بر اشیاء و رخ داد ها تحمیل می کند. واقعیت های عریان زندگی را در بیانی شاعرانه و عاشقانه (اروتیک) به گونه ای عریان اما پوشیده بیان می کند و واقعیت معینی را در روابط روزمره بازتاب می دهد.
