سبک دلبستگی و مهارت‌های اجتماعی کودکان: با نقش میانجی هوش هیجانی

محورهای موضوعی : فصلنامه مهارت های روانشناسی تربیتی

الهام قربانیان ¹ (کارشناسی ارشد مشاوره مدرسه- دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی.)
هادی محمدلو ² (کارشناسی ارشد مشاوره مدرسه- دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی.)
مهدی خانبانی ³ (استادیار گروه روانشناسی- دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی)
فاطمه حسن آبادی ⁴ (کارشناسی ارشد مشاوره خانواده- دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی)

تاریخ دریافت : 1395/03/18 تاریخ پذیرش : 1395/07/23 تاریخ انتشار : 1395/10/01

کلید واژه: کودکان, هوش هیجانی, مهارت اجتماعی, دلبستگی,

چکیده مقاله :

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی مهارت های اجتماعی کودکان براساس سبک دلبستگی آنان و تعیین نقش مداخله ای هوش هیجانی انجام شد. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری، کلیه دانش آموزان پایه پنجم و ششم شهر تهران بودند که از میان آن ها، 512 دانش آموز (267 پسر و 245 دختر) با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش سه پرسشنامه؛ مهارت های اجتماعی (گرشام والیوت، 1990)، هوش هیجانی (شات، 1997) و سبک دلبستگی (رونقی و همکاران، 1392) بود. در این پژوهش، برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده، از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری با نرم افزار لیزرل استفاده شد. نتایج نشان داد، سبک دلبستگی افزون بر اثر مستقیم بر مهارت های اجتماعی به صورت غیرمستقیم نیز از طریق متغیر میانجی هوش هیجانی بر مهارت های اجتماعی اثرگذار است. بین متغیر مکنون برون زای سبک های دلبستگی و نشانگرهای آن، به ترتیب ضریب مسیر60/0 و 32/0، بین متغیر مکنون درون زای هوش هیجانی و نشانگرهای آن، به ترتیب ضریب مسیر 41/0، 45/0 و 94/0 و بین متغیر مکنون درون زای مهارت های اجتماعی و نشانگرهای آن، به ترتیب ضریب مسیر 35/0، 50/0، 90/0، 85/0 وجود داشت و تمام این مسیرهای علّی معنادار بودند. با توجه به اهمیت و ضرورت مهارت های اجتماعی کودکان و پیامدهای آن در زندگی آن ها، شناخت عوامل محیطی از قبیل سبک دلبستگی و عوامل فردی از قبیل هوش هیجانی، می تواند به شناخت عمیق عوامل مؤثر بر تحول مهارت های اجتماعی در کودکان، به منظور ارائه راهبردهای مناسب منجر شود.

چکیده انگلیسی:

This study aims to predict social skill in children based on their attachment style and emotional intelligence undertaken to examine the role of intervention. This research is a descriptive study. The population of this study consisted of all the students sixth and fifth grade in Tehran, which included 267 boys and 245 girls were selected by cluster sampling. The survey questionnaire instruments were; social skills (Gresham & Elyot, 1991), emotional intelligence (Schutte, 1997) and attachment style (Ronaghi & colleagues, 1392). The data obtained from the structural equation modeling (SEM) were analyzed by using the LISERAL software. Results show that attachment style directly & indirectly lead to social skill through the mediation variable of emotional intelligence. Between endogenous latent variable and the indicator of attachment style, the path coefficients were respectively 0/60 & 0/32, between endogenous latent 0/41, 0/45 & 0/94, and between the latent variable of indigenous social sill and the indicator the path coefficients were sportively 0/35, 0/50, 0/90 & 0/85. It can be said that and all the causal paths were significant. Considering the importance and necessity of children social skills and its effects on children’s life, recognizing environmental factors such as attachment style and individual factors such as emotional intelligence can finally lead to a deeper recognition of factors affecting the transformation of children’s social skills in order to present suitable methods.