القای پاسخ‌های دفاعی و کنترل بیولوژیک بیماری کپک آبی میوه سیب Penicillium expansum به وسیله‌ی مخمر (A1) Rhodotorula mucilaginosa

الموضوعات : دو فصلنامه تحقیقات بیماریهای گیاهی

جلال غلام نژاد ¹ (کارشناس ارشد گروه گیاهپزشکی، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران.)
حسن رضا اعتباریان ² (استاد گروه گیاهپزشکی، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران.)
فاطمه ناصری نسب ³ (کارشناس ارشد گروه گیاهپزشکی، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران.)

تاريخ الإرسال : 03 الأربعاء , محرم, 1435 تاريخ التأكيد : 03 الأربعاء , محرم, 1435 تاريخ الإصدار : 19 الأحد , صفر, 1435

الکلمات المفتاحية: کنترل بیولوژیک, ترکیبات فنلی, پراکسیداز, Rhodotorula mucilaginosa A1, Penicillium expansum, کاتالاز,

ملخص المقالة :

     در این تحقیق، جدایه­ی  A1از مخمر Rhodotorula mucilaginosaبرای کنترل کپک آبی سیب
Penicillium expansum به کار گرفته شد. آزمون تست تقابل، متابولیت­های خارج سلولی و مواد فرار در آزمایشگاه برای ارزیابی قدرت بیوکنترلی مخمر به­کار برده ­شد. این جدایه از مخمر رشد قارچ P. expansumرا کاهش داد. در آزمون کشت تقابل، میزان کاهش رشد 97/60 درصد، در مورد گاز فرار 57/90 درصد، و در تست متابولیت‌های خارج سلولی 36/83 درصد بود. در آزمایش‌های انباری، چاهک ایجاد شده روی سیب با 40 میکرولیتر سوسپانسیون مخمر آنتاگونیست و 24 ساعت بعد با 20 میکرولیتر سوسپانسیون قارچ عامل بیماری مایه­زنی شد. سیب­های مایه­زنی شده در20 و 5 درجه­ی سانتی­گراد در انبار قرار گرفتند. مساحت لکه­ها در روی سیب­های تیمار شده با مخمر در هر دو دما در مقایسه با شاهد، کاهش معنی­داری نشان دادند. در قسمت دوم آزمایش، توانایی مخمر در القاء دو آنزیم پراکسیداز و کاتالاز و همچنین ترکیبات فنلی در بافت میوه‌ی سیب بررسی شد. میزان فعالیت آنزیم­های پراکسیداز ،کاتالاز و میزان ترکیبات فنلی کل در روزهای دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم بعد از مایه­زنی عامل بیماری اندازه­گیری شد. این جدایه­ی مخمری، فعالیت آنزیم­های پراکسیداز و کاتالاز را افزایش داد که این افزایش در روز ششم بعد از مایه­زنی عامل بیماری، به حداکثر میزان خود رسید. بیش‌ترین میزان کل ترکیبات فنلی نیز در سیب‌های آلوده­ی تیمار شده با جدایه­ی مخمر در روز ششم بعد از مایه­زنی دیده شد که نسبت به شاهد آب مقطر به ­طور معنی­داری افزایش یافته بود.

المصادر:

1. Alavifard f. 2008. Investigation biological control of grey mold by yeast and some antagonism mechanism [MSc]. [Tehran, Iran]: Abooreihan Campus, Tehran University.


2. Arras G and Arru S. 1999. Integrated control of postharvest citrus decay and induction of phytoalexins by Debaryomyces hansenii. Advances in Horticultural Science 13: 76–81.


3. Batta YA. 2004. Effect of treatment with Trichoderma harzianum Rifai formulated in invert emulsion on postharvest decay of blue mold. Food Microbiology 96: 281–288.


4. Bradford MM. 1967. A rapid sensitive method for the quantification of microgram quantities of protein utilizing the principle of protein-dye binding. Analytical Biochemistry 72: 248–254.


5. Conrath U, Pieters CMJ and Mauch Mani B. 2002. Priming in plant-pathogen interaction. Trends in Plant Science 7: 210–216.


6. Dennis C, Webster J. 1971. Antagonistic properties of species-groups of Trichoderma. I. production of non volatile antibiotics. Transactions of the British Mycological Society 57: 25–39.


7. Droby S, Chalutz E, Horev B, Cohen L, Gaba V, Wilson CL and Wisniewski ME. 1993. Factors affecting UV-induced resistance in grapefruit against the green mold decay caused by Penicillium digitatum. Plant Pathology 42: 418–424.


8. Du Z and Bramlage WJ. 1995. Peroxidative activity of apple peel in relation to development of poststorage disorders. HortScience 30: 205–209.


9. Elad, Y., Chet, I. 1987. Possible role of competition for nutrients in biocontrol of Pythium damping-off by bacteria. Phytopathology. 77: 190–195.


10. El-Ghaouth A, Wilson CL and Wisniewski M. 1998. Ultrastructural and cytochemical aspects of the biological control of Botrytis cinerea by Candida saitoana in apple fruit. Phytopathology 88: 282–291.


11. Etebarian HR, Sholberg PL, Eastwell KC and Sayler RJ. 2005. Biological control of apple blue mold with Pseudomonas fluorescens. Microbiology 51: 591–598.


12. Gong Y, Toivonen PMA, Lau OL and Wiersma PA. 2001. Antioxidant system level in `Braeburn' apple is related to its browning disorder. Botanical Bulletin of Academia Sinica 42: 259–264.


13. Gullino ML, Migheli Q and Mezzalama M. 1995. Risk analysis in the release of biological control agents: antagonistic Fusarium oxysporum as a case study. Plant Disease 79: 1193–1201


14. Kreger-van Rij NJW.1984. The Yeast: a Taxonomic Study. 3rd ed. Amsterdam: Elsivier, 1082 p.


15. Lillbro M. 2005. Biocontrol of Penicillium roqueforti on grain-a comparison of mode of action of several yeast species [MSc]. [Uppsala, Sweden]: Swedish University of Agricultural Sciences.


16. Lima G, De Curtis F, Castoria R and De Cicco V. 1998. Activity of the yeasts Cryptococcus laurentii and Rhodotorula glutinis against post-harvest rots on different fruits. Biocontrol Science and Technology 8: 257–267.


17. Pierson CF, Leponis MJ and McColloch LP. 1971. Market Diseases of Apples, Pears and Quince. Vol. 376. Washington, USA: US Government Printing Office. 112 p.


18. Ramamoorthy V and Samiyappan R. 2001. Induction of defense related gene in Pseudomonas fluorescens treated chilli plants in response to infection by Colletotrichum capsici. Journal of Mycology and Plant Pathology 31: 146–155.


19. Schlumbaum A, Mauch F, Vogeli U and Boller T. 1986. Plant chitinases are potent inhibitors of fungal growth. Nature 324: 365–367.


20. Vero S, Mondino P, Burgaeno J, Soubes M and Wisniewski M. 2002. Chracterizatioin of biological activity of two yeast strains from Uruguay against blue mold of apple. Postharvest Biology and Technology 26: 91–98.


21. Wilson CL and Wisniewski M.E. 1994. Biolgical Control of Postharvest Diseases-Theory and Practic. Boca Raton, Florida, USA: CRC Press. 182 p.


22. Wisniewski ME and Wilson CL. 1992. Biological control of postharvest diseases of fruits and vegetables: Recent advances. Horticulture 27: 94–98.