نسبت سنجی توسعه ی انسانی و ثبات سیاسی در ایران
الموضوعات : مجله پژوهش های سیاسی و بین المللی
وحید فرهادی فر
1
()
ایرج رنجبر
2
(گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه)
الکلمات المفتاحية: سرمایه اجتماعی, توسعه, توسعه انسانی, عدالت اجتماعی,
ملخص المقالة :
نسبت سنجی توسعه انسانی و ثبات سیاسی در ایران بعد از انقلاب ، مساله اصلی این مقاله را تشکیل می د هد. در ادبیات توسعه ، عموما ً از ثبات سیاسی به عنوان متغیری مستقل و پیش شرط برای گذار به توسعه در ابعاد مختلف یاد می شود. به زعم نگارندگان این مقاله ،گرچه توسعه فرایندی چند بعدی و دیالکتیک است ، با این‌حال ، به تأسی از چارچوب نظریِ سن‌آمارتیاسن توسعه جز با محوریتِ انسان و برای انسان متحقق نخواهد شد. ازاین رو ، ثبات سیاسی درجایگاه متغیری میانجی قرار میگیرد ؛ بدین‌معنی ، ثبات سیاسی درگرو تحقق توسعه ی‌انسانی وتوسعه وابسته ی به نهادمندی و تعمیق ثبات درساختِ سیاسی یک جامعه و انتقال مسالمت آمیز مناصب درچارچوبی مبتنی بر رضایت عمومی است. یافته های تحقیق حاکی از این است که مانع اصلیِ گذار به توسعه ی همه جانبه در ایرانِ بعد از انقلاب شکنندگی ثبات سیاسی به ویژه در ساحت ذهنی زیست-جهانِ‌ایرانی می باشد و تحقق ثبات سیاسی و پایداری آن وابسته ی به توزیع منابع به سود توانمندی و توسعه ی انسانی است. اطلاعات لازم برای سنجش فرضیه از طریق روش اسنادی گردآوری و اطلاعات گردآوری شده با استفاده از روش تحلیل و تفسیری مورد داوری قرار گرفته است.
_||_
